Teñen razón (e enxeño) os guionistas dO intermedio, dO Gran Wyoming, que presentaron o caso de Koldo, Ábalos e Cerdán como un culebrón televisivo: Sen morros non hai paraíso. En realidade, como espectadores, levamos pampos e co interese posto nestes personaxes coma se saísen dun serial interminable, con todos os elementos caóticos e esperpénticos que atrapan. Ábalos, na porta da súa casa, coa camiseta co logo de Orlando (Florida), rodeado de micrófonos, é xa unha das imaxes icónicas, que ningúns elevaron á categoría de meme como aquela foto de Chenoa en pixama tras a súa ruptura con Bisbal. Hai algo disruptivo e delirante en toda esta trama de Sen morros non hai paraíso que, se non fose pola repugnancia que provoca, tería ata o seu punto cómico. Nin nos mellores guións das series que vemos nas plataformas e que nos mostran o lumpen e as cloacas dos políticos hai verbena como esta. Porque en cada capítulo que imos coñecendo hai máis chicha. A linguaxe chusquero, as gravacións, os malos tratos e a denigración das mulleres, o descaro, a desvergoña, a maquillaxe, o disco ríxido gardado no pantalón da actriz porno, a desvergoña extrema, o non recoñézome... Cada día que pasa hai datos máis espantosos que salpican a todos lados. No próximo episodio, verémolo, a cousa porase aínda máis quente.