Por moito que Francisco quixese facer da súa morte un feito íntimo, o falecemento dun pontífice non lle pertence a el, senón aos seus fieis
25 abr 2025 . Actualizado á 18:20 h.Agardabamos unha tormenta eléctrica sobre a cidade de Roma, pero a choiva e os raios estiveron a insinuarse todo o día sen rematar de desatarse, polo menos ata ben entrada a tarde. Aínda así, as nubes, co seu dramatismo rococó, como as que abundan nos teitos e as cúpulas das igrexas desta cidade, parecían a obra apresurada dun daqueles antigos artistas do papado. Está claro que Roma non pode evitar a beleza nin a estética nin o símbolo. Esta cidade na que o tráfico ten que esquivar ruínas gloriosas e alberga nos seus templos e museos a metade da beleza do mundo, parece que se resiste ao desexo dun papa de ter un funeral o máis sinxelo posible. Xoán Paulo II pedira o mesmo e Roma congregou a millóns de peregrinos. Tamén esta vez, aínda se a Roma non lle cae finalmente a tromba de auga, xa se lle está vindo amais unha de visitantes, mandatarios, policías, xornalistas... A simplicidade non é algo que sempre poida elixir un, e por moito que Francisco quixese facer da súa morte un feito íntimo, a morte dun pontífice non lle pertence a el, Pertence aos seus fieis, á actualidade internacional e a esta vella cidade que, á fin e ao cabo, resucitou do esquecemento a raíz da tumba dun papa (a de San Pedro).
Curiosamente, as exequias pontificias verdadeiramente sinxelas foron as dun papa que non insistiu na idea da humildade: Bieito XVI. O seu falecemento non se anunciou publicamente, non repenicaron por el as campás. Incluso foi sepultado nunha tumba prestada (a que acollera os restos de Xoán Paulo II antes do seu beatificación). Quizais, naquel caso, a sinxeleza fose un modo de disimular aquela anomalía do papa que quixera deixar de ser papa. Pero dise que foi entón cando Francisco, celebrante principal daquel funeral por Bieito XVI, empezou a meditar o modo en quería que fose a súa propia marcha deste mundo.
De momento, en contra do protocolo, a verificación da morte de Francisco fíxose na intimidade, e prescindiuse dos tres féretros (incluído o de ciprés, que simbolizaba a inmortalidade). Tamén se suprimiu o catafalco no que se depositaba o féretro papal. Non estaba claro se aos fieis que desfilaban ante os seus restos en San Pedro isto facilitáballes ou dificultaba a súa forma moderna da reliquia, que é a foto do móbil. Flanqueado o féretro por catro xendarmes con alabardas, os visitantes dispuñan duns poucos segundos. Había quen ensaiaba un apresurado sinal da cruz, quen tiraba un bico con ollos chorosos... O finado Francisco mostrábase coa casulla vermella que simboliza o sangue de Cristo e coa mitra de bispo de Roma. Entre as mans enredáranlle un rosario, e no dedo anular dereito era visible o anel que adoitaba levar cando era arcebispo de Buenos Aires. Roma, que está acostumada aos turistas e aos peregrinos, viu poucas colas tan interminables. Fóra, na Praza de San Pedro era doado distinguir aos turistas, coa súa disciplina e a súa determinación, dos peregrinos, os grupos coloristas e circunspectos de latinoamericanos, polacos ou africanos que camiñaban un tanto desconcertados. Uns pensaban na solemnidade do lugar, os outros na do momento. Todos miraban ocasionalmente cara arriba, cara ao ceo, onde a tormenta seguía sen decidirse a descargar. Uns pensaban en se lles merecería a pena volver ao hotel a por un paraugas, mentres que os outros quizá meditasen, aínda que fose subconscientemente, nese símbolo da turbulencia e a purificación.