Stephen Hawking advertía sobre os riscos de contactar con civilizacións extraterrestres porque o noso mundo resulta demasiado atractivo
20 abr 2024 . Actualizado á 10:23 h.Desde a década dos 70, o programa SETI de procura de intelixencia extraterrestre intentou establecer contacto. Esta iniciativa conta con varias instalacións por todo o planeta que se dedican tanto a recibir como a enviar mensaxes. De momento, non hai habido resposta. A única anomalía que hoxe segue sen explicación ocorreu o 15 de setembro de 1977, cando se detectou un potente sinal de radio que pasaría á historia como sinal Wow! pola reacción de asombro dos astrónomos que a captaron. «O curioso é que se rexistrou na frecuencia do hidróxeno que se usa precisamente para contactar con outras civilizacións porque é a que ten menos interferencias e ruído», explica o astrónomo Borja Tosar.
A idea de conversar con alieníxenas pode resultar en principio moi excitante, aínda que o físico británico Stephen Hawking adoitaba advertir sobre a ameaza que isto suporía. Hawking sostiña que as condicións da Terra resultarían atractivo para calquera civilización extraterrestre máis avanzada que a nosa. «Se nos visitasen, os resultados serían como cando Colón chegou a América, algo que non saíu ben para os nativos americanos», dixo.
O novo éxito de Netflix O problema dos tres corpos resucitou a hipótese da Terra rara. «Tradicionalmente pensábase que viviamos nun mundo que non tiña nada de especial e que da mesma forma que a vida prosperou e evolucionou neste planeta tivo que facelo noutros moitos. Con todo, rematamos descubrindo que non é así», recoñece o astrónomo galego.
A continuación, expóñense os principais argumentos que reforzan a tese de que poderiamos estar a habitar un mundo extremadamente valioso en todo o Universo.
A Lúa, un satélite grande
Unha das particularidades máis importantes que favoreceron a aparición da vida na Terra é o seu satélite natural. «A Lúa ten unhas dimensións enormes en comparación co noso planeta. Esta relación de tamaños non resulta tan habitual. Formouse tras a colisión dun corpo xigante do tamaño dun planeta contra a Terra. Ademais, pola velocidade e inclinación do impacto, o obxecto arrincou unha parte da Terra que axudou a formar o satélite. Se ese choque fose só un pouco/pouo diferente, o resultado sería distinto», apunta Tosar.
Eixo de rotación
Outra vantaxe determinante foi o eixo de rotación terrestre. Está inclinado 23,5 graos respecto ao plano sobre o que orbita ao redor do Sol. Un eixo que permaneceu estable durante eones grazas á influencia da Lúa e cunha inclinación menor que xera unhas estacións predicibles e compatibles cos seres vivos.
Localización na Vía Láctea
A Terra atópase a uns 24.000 anos luz de distancia do corazón da galaxia. Está máis preto do bordo exterior que do centro. «A zona que habita resulta fundamental porque se estivese máis preto do centro sería arrasada por explosións de raios gamma e outro tipo de radiación incompatible coa vida», subliña.
Zona de habitabilidade
Dentro do Sistema Solar, a Terra non está nin moi lonxe da estrela para estar conxelada nin moi preto para torrarse. Atópase a unha distancia perfecta que permite auga líquida na superficie. «Os outros dous planetas rochosos da zona habitable, Marte e Venus, tamén tiveron as condicións para iniciar a vida no pasado. Ambos albergaron océanos de auga líquida e unha contorna parecida ao da Terra. Con todo, un converteuse nun deserto xeado e o outro nun inferno no que chove ácido sulfúrico. Só o noso mantívose estable» destaca Tosar.
Xúpiter, o escudo
O cosmos é un lugar moi hostil no que resulta bastante frecuente sufrir o encontrón con algún cometa ou asteroide. A Terra, con todo, conta cun escudo xigante que se chama Xúpiter. «Hai que ter en conta que é un planeta cen veces máis grande que o noso e que absorbe unha gran parte dos impactos que se producen dentro do Sistema Solar. Sen Xúpiter, habería máis colisións que provocarían máis extincións masivas e a cadea evolutiva tería que estar a se reiniciar cada pouco/pouo tempo», conclúe o astrónomo.