Perde o piso que lle comprou a súa nai en Miño, tras unha orde de afastamento da súa muller
SOCIEDADE
A Audiencia da Coruña desestima o desafiuzamento pedido por el
07 ene 2024 . Actualizado á 13:50 h.O momento da compra dun piso pode resultar clave para o futuro desa propiedade. Non é o mesmo a nome de quen se escriture. Nin sequera se quen firma no notario é a nosa propia nai. A felicidade inicial pola propiedade deriva en camiños que moitas veces complícanse e as leis poden sorprender a quen se cría propietario dun piso, do que se acaba vendo fóra ante terceiras persoas. E non estamos a falar dun caso de ocupación. Ocorreu no municipio de Miño. Un veciño desta localidade e a súa proxenitora compraron no 2002 a que sería «vivenda habitual» para el, aínda que era a súa nai a usufrutuaria vitalicia.
Moitos anos despois, no 2018, o home casou e o piso foi o fogar dun matrimonio que non tivo fillos. Dous anos máis tarde a relación complicouse. Unha orde xudicial obrigou ao marido para abandonar a casa con 200 metros de afastamento por un delito «de leves vexacións inxustas». A pena durou preto de seis meses, ao que seguiu un proceso de divorcio no que non había ningunha cláusula sobre o uso e goce da vivenda.
Así as cousas, o exmarido iniciou un desafiuzamento por precario (un proceso xudicial que inicia o propietario dun inmoble cando a persoa que reside nel oponse á súa devolución ante a petición lexítima do dono) e un xulgado de Betanzos sentenciou ao seu favor, asegurando que «o piso litixioso é a vivenda habitual del e, por tanto, é este quen ten a posesión real do ben e desta forma ostenta título bastante para poder exercitar a acción de desafiuzamento presentada». Ela debía marcharse.
«Posúeo en exclusiva»
Pero as interpretacións cambiaron cando a muller recorreu a sentenza ante a Audiencia Provincial da Coruña. Os maxistrados van entón á orixe da compra. O exmarido non é o propietario, senón a súa nai. «É incorrecto argumentar que o actor ten a posesión real do ben (...) Ademais, o home tivo que saír da vivenda en xullo do 2020 (pola orde de afastamento) e desde entón é a muller a que a posúe en exclusiva», reza a sentenza, que engade que o home xa non era un posuidor, «porque a posesión se perde pola posesión doutro se a nova posesión durase máis dun ano».
Sinala que é a nai do home quen podería exercer o desafiuzamento por precario. «A usufrutuaria cedeu no seu día gratuitamente o piso ao nó propietario (o fillo) para que puidese ter nel a súa vivenda habitual, pero non por iso transferiulle o seu dereito nin renunciou á facultade de recuperar o inmoble, o que quere dicir que a nai do demandante segue sendo a titular do dereito para posuír a leira», reflexionan os xuíces, que tamén fan notar que na sentenza da primeira instancia «non se fai constar a conformidade da usufrutuaria» e determina o preito exclusivamente entre a parella.
O fallo aliméntase das sentenzas doutras audiencias provinciais que negan a lexitimación ao nó propietario (neste caso, o veciño de Miño) para promover o desafiuzamento en precario. «Só o usufrutuario ten a lexitimación para exercitalo», apostila citando unha sentenza de Barcelona.
Deste xeito, a Audiencia Provincial deixa sen efecto o fallo de primeira instancia dun xulgado de Betanzos e desestima a demanda promovida polo home contra a súa exparella, e imponlle as costas do primeiro xuízo.