Os lectores de La Voz lembran a discoteca da súa vida: «Cando soaban as lentas, corrías a bailar con quen che gustaba»
SOCIEDADE
Galicia tivo por toda a xeografía grandes templos da noite. A maioría desaparecidos ou reconvertidos noutros negocios deixaron pegada na memoria de todos. El Bosque, Palladium, A Revolta, A Vieira, Carabás, Yguazú ou Public foron eses lugares onde xuntarse cos amigos, bailar os últimos éxitos, gozar da música ou namorarse
31 mar 2023 . Actualizado á 20:00 h.O reto non era sinxelo porque todos temos en mente as nosas primeiras noites de festa, onde iamos cos nosos amigos, os temas que soaban naqueles anos ou as anécdotas que vivimos. En La Voz de Galicia pedímoslle aos nosos lectores que botasen a vista atrás e tirasen de nostalxia. A pregunta era directa: Cal foi a discoteca da túa vida? A que pub, sala de festa ou after ías cada fin de semana e xa non existe? Os nosos lectores non nos fallaron e enviáronnos centos e centos de mensaxes coas súas historias máis especiais. Hai que van directas ao corazón, como a de Rosa María, de Tomiño, que lembra Chiflos (antes a Iberia) ou Metropol en Tui, entre outras. «Iamos pola proximidade. Foi onde pasei as noites inesquecibles da miña mocidade e onde coñecín o que agora é o meu marido». E é que isto de atopar o amor entre baile e baile é un recordo especial e recorrente.
Delia, de Pontevedra, ten gravado como o local máis especial, o que foi un templo para a cidade do Lérez: Carabás. «Iamos porque entón non había opción. Era a única discoteca da cidade. A partir dunha hora determinada, era punto de encontro para todos. A primeira vez que fun, a versión oficial era que ía co meu irmán pero, en realidade, ía verme co meu noivo de entón. Teño gravada a lume esa noite, a roupa que levaba, o que sentín, o que el me dixo. Alí coñecín ao que logo tamén sería o meu noivo e hoxe é o meu marido, xusto ao rematar COU. E tamén en Carabás celebrei o fin dos exames de selectividade. A miña mocidade enteira transcorreu alí. Quen non escoitou What a Wonderfull Word coas luces acesas mentres se daba o último morreo de despedida? Tempos eternos», explica. A traxectoria de Carabás foi historia e deixou a Pontevedra orfa no 2018, cando botou o peche despois de 30 anos de festa. Rita lembra deste local «a música e o ambiente». Iria queda co seu gran bico, «o que me dei coa miña parella coa que levo xa 22 anos. Case nada...». Luisa, aínda que é de Mondoñedo, traballaba en Pontevedra cando gozaba das noites desta sala. «Recordo que puñan o bolero de Luis Miguel, O Reloxo, para pechar».
Chelo, de Ames, ten tamén os sentimentos na súa memoria. Son os daquela Compostela e de xeracións e xeracións de mozos que creceron cos seus pubs. Ela ía a Jericó. Alí coñeceu ao seu marido. «Levamos 37 anos xuntos».
Alba lembra como non había venres sen que fose a El Bosque. «Era cita obrigada. Alí coñecín ao meu marido hai 20 anos. É un sitio especial para nós. Unha pena que estea en ruínas». E é que son moitos os que lembran aquel momento estelar da sala de Cecebre, cuxo edificio languidece hoxe entre silvas e entullos. No 2022 cumpríronse dez anos do seu peche tras un embargo bancario. Os que gozaron alí da noite lembran os seus diferentes ambientes musicais e tamén a súa espectacular terraza. «Era unha aventura desde o comezo da tarde do venres agardando o autobús que nos levaba e traía de volta con entrada incluída desde A Coruña, ata a hora de volver. Tiñas que estar atento porque senón quedábaste alí. O tema de peche era o himno do Dépor. Algunha vez tivemos que coller taxis porque nos quedamos en terra por agardar para escoitalo», di Patricia desde a cidade herculina.
A verdade é que as mensaxes dos lectores de La Voz lembrando El Bosque chegan ao medio centenar. Bruno, de Arteixo, sempre terá esta discoteca como a primeira que pisou. «Era o templo do música disco na zona norte de Galicia. Noites e noites inesquecibles», cóntanos Antonio desde Carral. Marta, de Arteixo, lembra tamén a música e as diferentes opcións que brindaba aos disfrutones. «Dos mellores locais para gozar de música tech house, electrónica... Se querías cambiar, pasabas á zona de salsa. Foron os mellores anos universitarios».
«Marcou toda unha época como novo concepto de discoteca. Desde o estilo dos seus dj pasando pola súa localización, decoración e, sobre todo, por integrar e saber aglutinar a toda unha xeración de mozos», continúa Carolina desde A Coruña. Tamara ía cada venres co seu grupo de amigos e asegura que alí ten «os mellores recordos»: «Daría o que fose por volver un só día a revivir unha desas noite de venres».
Outro dos puntos da movida máis lembrados, xa na Coruña, é Pachá. A discoteca das discotecas, situada nAs Xubias, podía reunir ata a 2.000 persoas. «Iamos todos os sábados á sesión de tarde e o que máis recordo son as voltas a casa no PachaBus das dez da noite. A esa hora colliámolo moita xente xa que é a hora á que case todos tiñamos que volver a casa e a tolemia que era conseguir subirse. Iamos como sardiñas en lata. Era toda unha aventura», conta Marta.
Enumerar todos os templos da festa galega sería realmente imposible e somos moi conscientes de que moitos quedarán atrás, pero outro dos destacados polos lectores de La Voz é LP 45, a discoteca que contribuíu a que Ordes fose durante anos un dos epicentros da movida. No 2016 LP pechou para converterse en estudio de televisión e con ela fóronse noites e noites de festa. Iso é o que pensan Manuel, de Zas, José, do mesmo Ordes, ou Emilio, de Culleredo. «Un gran recordo para min foi a actuación dO Canto do Tolo». Era o ano 2005. E é que en LP eran habituais os espectáculos de renome e de moitos dos grupos do momento. Jun, veciña da Coruña, destaca ademais as súas «dj invitados». Para Fran, de Padrón, era o lugar de «a movida por excelencia». Susana, de Vigo, lembra como gozou coa actuación dun dos reis do verán, King África, como a Ordes chegaban decenas de autobuses e os momentos especiais. «En LP había tamén a hora das lentas así que corrías para bailar co que che gustaba», di. Para Ángel, da Coruña, aquela gran sala era directamente «a cana» e o último en «música, concertos, luz e son». Bego transmite o que foi para o seu propio pobo. «Era a mellor discoteca, a que puxo o nome do pobo en todos os lados, a que enchía sábado tras sábado o campo da feira. É unha pena que todo teña un principio e un fin», lamenta.
Neste exercicio de recordo non falta outro referente: a discoteca Pazos, na Laracha. Fundada en 1966 por Manuel Pazos, o establecemento mantívose en activo, aínda que con varios xiros de guion, durante case medio século. Aínda agora conserva unha cita semanal que inclúe ceas baile, talleres con música latina, ou djs que traen ao presente a música dos 80 e dos 90. Unha forma de lembrar que en Pazos vivíanse auténticas peregrinaxes para gozar daquelas noites de ilusión. «Era un luxo en todos os sentidos. As colas para entrar os sábados eran impresionantes, a sensación de estar a agardar e oír os graves segundo achegábaste á porta púñache a pel de galiña. Inesquecible», di Pablo Crespo, veciño da localidade. David, que nos escribe desde Londres, amplía o foco a toda a zona. El menciona Pazos, pero tamén Vertixe en Paiosaco ou A Revolta en Carballo. O recinto desta última -que despois foi A Factoría e Diva Dance- inaugurouse en 1976, custou 90 millóns de pesetas e chegou a reunir cada noite a 3.000 fieis. Agora, os seus 1.100 metros cadrados son unha ruína.
Andrea, da Coruña, lembra un de pécheos de Pazos, pero precisamente pola época que veu a continuación. Para ela foi importante aquel tempo de movida, pero desde o Coco's, tamén da Laracha. «Traballaba alí os xoves e os domingos. Xa pechara Disco Pazos e era o único pub, a parte das 7 Vidas que quedaba aberto por alí. Viña moita xente desde A Coruña e ao final coñeciámonos/coñeciámosnos todos. Moita bachata, moitos risos e moitos amigos», explica.
O ritmo dos pobos
A Laracha, Cecebre, Ordes... aos pobos ou cidades nos que había marcha había que buscar como desprazarse. Por exemplo, Roberto de Melide pasaba as noites en Factory Room. «Chegou a ser unha das discotecas con máis ambiente, amais os domingos. Teño moitos recordos. O mellor, desprazarme en moto de 50 centímetros cúbicos máis de cen quilómetros. Unha tolemia! Aquí a cuestión era organizarse e pasar as noites de marcha lonxe de casa non parecía problema.
Melide foi un deses fervedoiros que acollía cada fin de semana a miles de persoas. E tantos e tantos non dubidaban en organizarse para chegar alí desde Santiago ou desde moito máis lonxe. Iván, da Coruña, lembra ir a Xanadú. As entradas deste local están incluso á venda na internet para facer as delicias de nostálxicos e coleccionistas. «En Xanadú colgaban o cartel de capacidade completa. O eurodance era o reclamo». Brais, de Curtis, segue tendo as súas experiencias en Palladium, que pechou no 2014, moi presentes. Marilyn teno claro: «Era a mellor discoteca de Galicia!».
Outro das grandes vilas de a noite dos sábados foi Ponteceso. O foi para toda a Costa da Morte, arredores e incluso podemos dicir para aqueles que vivían por centos de quilómetros. Moniquiña, da Coruña, lembra a cantidade de locais que sementaban as rúas da localidade, a súa música, o seu ambiente, pero tamén «que viña moita xente da comarca, e incluso dende A Coruña, Muxía ou Cee». Para Nathalie, de Ponte do Porto, Disco A Vieira era a discoteca de referencia. Os fieis non poden esquecer aquel «Benvidos, benvidas unha noite máis a Disco A Vieira. Esas mans ao aire, familia!». Este era o tradicional saúdo de cada un dos disyoqueis que pasaron pola histórica discoteca desde o ano 1987 e que botou o peche no 2018. A Vieira era un deses locais no que atoparse cada sábado con amigos e coñecidos. E os que non o eran, pasaban a selo de inmediato. «Os mellores recordos son os das amizades que se facían nos cuartos de baño das mulleres. Ás veces tiveron que sacarnos para pechar o local». Diego, de Carballo rememora con cariño como acababa a noite «bailando sobre as tarimas da Vieira con boa música italodance». Noe, de Malpica, engade á noite de Ponteceso outra institución na que tamén se despedía a noite dos sábados ou máis ben comprobábase como amencía o domingo: A Teyma, que abriu en 1979. Félix, de Vimianzo engade a súa propia ruta e a dos seus amigos porque en Ponteceso non faltaban precisamente locais. «Empezábamos no Cruce, seguíamos no 630, TBO, Chupitería... Eu quédome coa Vieira porque era especial polo trato familiar e a música. Era onde rematabanos a noite». Eva, de Ponteceso, resúmeo nunha frase: «Adolescencia marabillosa». Tras unha etapa de escuridade, varios locais intentaron no 2021 recuperar o ambiente nocturno da localidade.
Imposible seguir a ruta das vilas de a noite galega sen facer unha referencia a Santa Comba. Iso é o que pensa Manuel, que tiña como sitio preferente a sala de festas Xallas. El remóntase aos 80 e aos 90. «Eu traballaba e gozaba da noite. Era unha auténtica tolemia, estabamos sempre a lume de biqueira e tiñamos un pica que era o leite. Puña a xente de xeonllos e todo o público obedecíalle, era un crack, chamábase Jesús. Nesa época viña a Santa Comba xente de toda Galicia, incluso coñecín a xente de Asturias». Ramón di que comezou alí «a súa vida discotequeira». «Un dos recordos que teño foi o primeiro bico coa miña namorada e moitas anécdotas máis, pero sobre todo recordo o dj. Era unha máquina. Aqueles si que eran tempos de troula e de pasalo ben. Acórdome que abría ás 22.30 e nós xa estabamos gardando cola dende as dez».
A movida de Santa Comba acadou dimensión nacional cando se soubo que entre os seus múltiples locais había 43 taboados flamencos, case tantos como en toda Andalucía. Pero polémicas á marxe, era un deses lugares onde nunca durmía. Leticia, de Vimianzo, ten en Disco Galaxia os seus «mellores recordos desde os 15 anos ata os 21». No 2021, varias iniciativas hostaleiras tamén intentaban devolverlle o seu esplendor á capital do Xallas.
Se nos imos cara ao sur, imposible esquecer as noites de Portonovo e Sanxenxo. Alí a raíña era a discoteca Zoo. Para Miguel, de Sada, era «a disco do verán da mocidade». E é que o pack de cámping e Zoo era indivisible en canto se acababan as clases. Rosa, de Ourense, resúmeo cun «vacacións». Para o ferrolán Xullo entrar «por casualidade» naquela gran discoteca forma xa parte da súa existencia. «Descubrina con 17 anos unha noite de festa co meu primo, e todo o demais é historia na miña vida. Nunca a esquecerei». Para Marta, transitar por aquela sala era todo sensacións. «A discoteca Zoo de Sanxenxo era a mellor de Galicia e do norte de España. Recordo cada verán a sensación de baixar por aquelas escaleiras. Era impresionante». A Zoo vai camiño agora de converterse nunha promoción de vivendas de luxo.
Noutro punto da provincia, en Caldas de Reis, Mari lembra A Condesa porque «unía parellas». O soar desta discoteca foi adquirido hai 15 anos por unha multinacional.
Do Morrazo, Lucas queda coa Sala Lestón, en Moaña -«alí coñecéronse os meus pais e alí empecei tamén a bailar cos meus amigos as tardes dos domingos»-. E é que, xunto con Paraíso, en Bueu, este establecemento loitaba nos 70 por ser o primeiro en levar as mellores actuacións á comarca. «Sempre había orquestras. Era como unha verbena de verán, pero nunha sala espectacular. O chan era unha tarima de madeira e, se te quedabas quieto, notabas como se desprazaba. Parecía que se ía a romper!, conta Alberto.
En Vigo, Sara aínda ten en mente Tsunami, onde a principios dos 2000 chegouse a facer un espectáculo de camareiros «sexys boys». «Era dos locais máis animados en Vigo, dos primeiros en ter megatron... Soaban as sirenas e os camareiros subíanse a bailar á barra». Public en Samil pasou pola picaraña no ano 2020. Era a discoteca máis antiga da zona e tamén o local favorito de Beatriz: «Era unha discoteca de dez e celebrábanse as mellores festas». Un local plantado nun terreo de máis de 1.400 metros que acolleu outras propostas, como Río Beach Club, Riomar ou A Carpa. En total, seis décadas intentando atraer clientela á praia viguesa.
Outro local da cidade olívica, Nova Olimpia, foi «o mellor dos 70 e os 80» para outro dos nosos lectores. Pechada desde o 2007, aínda resoaba entre as súas paredes aquilo de que o Georgie Dann inauguráraa en 1973. Incluso o propio Pelei tocou a guitarra na Nova Olimpia en 1990.
Laurita combinaba a noite pola zona de Samil coa última hora en Código de Barras -local emblemático dos 90, pechado desde o 2013, que foi derrubado no 2021- e Chiri engade iso de que sempre sumaba a parte gastro do local. «A música era excelente puñan techno e rock. O persoal era moi agradable, e ademais tiñan hamburguesería por se che entraba a fame. Era o meu punto de encontro cos mozos guapos. Cantas festas pasei alí». Susana ía a Cachamba (que intentou reinventarse como A Palmeira, e que foi derrubada no 2004) «polo ambiente amigable, porque bailaba con todo o mundo e porque non había filtro».
A noite de Vigo é tamén a referencia para Manuel, pero el queda coa Discoteca Oliver. Onda Sol ou Kalúa, eran os lugares da movida en sesión de tarde para os nados nos 80. «Estaba no centro de Vigo e tiña dúas zonas. Arriba, música latina e abaixo música disco. O meu mellor recordo é que alí coñecín á que agora é a miña muller»
Se cambiamos de provincia e ímonos cara a Ourense, a marcha no Barco de Valdeorras era o mellor para Luis. Alí lembra Iguana Disco ou Planet Disco «porque eran os locais de moda e de noite con máis ambiente». Anayansi queda con Maxim's, que abriu en 1981 no Carballiño. «Era unha pasada: o láser, a sesión de tarde e sobre todo cando puñan as "lentas"».
Na capital ourensá, Niton's era o lugar predilecto para Manu nos 80. «Ao entrar soaba Police e había un cheiro a limpo que me encantaba». Carlos Soto lánzase incluso a facer unha enumeración: O Corrixidor, Luna 11, A Bamba, Os Faraóns. «Por esa orde era como se empezaba a marcha en Ourense a principios dos 90, aínda que por suposto había máis discotecas e pubs como o Ramplax , Caoba, Trolebús...».
No caso de Lugo, o establecemento máis mencionado polos lectores de La Voz é Yguazú. Inaugurada en 1979, Ramón aínda lembra como alí organizaban «as mellores festas de entroido, ou Reis». E non é para menos. O investimento nesa sala foi millonaria, 35 millóns de pesetas. Enrique lémbraa coma se fose onte. «Era unha discoteca menos masificada. Puñan boa música dos 80 e os 90. Os concursos de disfraces en entroido eran estupendos e alí coñecín á que aínda segue sendo a miña muller». Ángel trae ao presente Valentino, Studio 3 e Charly Max. «Á primeira hora bailábase música disco, despois as lentas, como Scorpions, e para acabar, música española tipo Heroes do Silencio, Mecano e Homes G». Lady acórdase de Studio 3 polas «sesións de tarde adolescentes».
Malena vai incluso máis atrás e quere pór de relevancia Ou Grilo. Primeiro, porque ía todos os sábados e segundo porque «o tema do momento era Grease». Calcula que os seus grandes anos na sala foron a finais dos 80. María del Carmen viviu tamén o seu gran momento, pero neste caso na sala de festas Lizarra de Guitiriz. «Alí elixíronme Miss Guitiriz en 1977».
Tamén na provincia de Lugo reinou durante moitos anos a Hermo de Muimenta. Abriu en 1975 e moitos aínda lembran a actuación de Manolo Escobar, auténtico ídolo musical, e o seu poder de convocatoria. En 1976 pola Hermo pasaron Os Bravos e un ano despois fíxoo Ao Bano. Esta sala reabría no 2021 esgotando incluso entradas.
E é que isto de saír non ten idade nin década. O importante son os recordos. Senón que llo digan a todos os adolescentes que cada tarde de sábado mesturábanse en Sada cos adultos que ían ao feirón. A Nelly gustáballe ir a Baroke. Luismi asegura que a clave desa discoteca era o ambiente e a música, do mesmo xeito que Cuac (coñecida tamén como Grecos). El é de Sada así que alí vía a todo o pobo. «Boas conversacións e risos asegurados. E case sempre triunfaba coas mozas. Que tempos! ».Noelia lembra en Baroke un fin de ano que caeu en domingo, así que a fin# de semana se fixo longo. «De adolescente ía as tardes de sábados e domingos. Aquel fin de ano paseime alí horas e horas. Reenganché toda a fin de semana».
Hai, como David, que percorrían varios concellos nun mesmo día. Pouco importaba que ese día fose o domingo. «A ruta era: Chafán, na Coruña, a media tarde, Tauritón, en Abegondo, de alí a Party, en Carral. A medianoite iamos a Santa Cristina, en Oleiros, ao pub Modus e despois a Chevalier ou Brothers. A ver quen traballaba ao día seguinte!
E así poderiamos seguir ata o infinito porque a forma de saír cambiou, pero as memorias son indelebles. Tons e KGB, en Boiro, a Dúbidas de Baio, a sala Estrella en Burela, Faro na Estrada, Kings en Carral, Velvet en Ferrol, Pachá na Coruña, A Cuncha de Narón, e Liberty ou Ruta, -que acaba de recuperar a súa licenza, en Santiago. Todos, locais que fixeron historia na noite de Galicia.
E ti? Cal é o local nocturno que xa non existe e no que viviches os teus mellores tempos? Nós seguimos agardando as túas anécdotas.