Fidel Quindós (Cervantes, 1961) asegura que o seu é un oficio perigoso, pero máis de 40 anos de experiencia sérvenlle para coñecer o pormenor das técnicas e tamén dos materiais que emprega.
19 may 2021 . Actualizado á 21:05 h.Fidel Quindós ten 59 anos e é carpinteiro desde 1981. Natural de Cervantes, é de Ardevila, «unha aldea na que eramos seis veciños e agora quedamos tres». Aprendeu o oficio de carpinteiro porque a súa nai viu «que lle daba xeito a amañar cousas de todo tipo na casa». Un día díxolle que podería ir con outro artesán de Baralla para aprender. Con aproximadamente 20 anos empezou a súa traxectoria profesional. «Fun alí, presenteime e aprendeume», conta este ancarés. Tras esa precisa conversación empezou a engrenaxe que motivou unha vida enteira dedicada á madeira. Fidel segue traballando nos Ancares e, conta entusiasmado, son poucas as casas desta comarca da montaña de Lugo nas que el non traballou. Con todo, este é «un oficio perigoso», di convencido mentres insignia «ou diploma», xa que se cortou parte dun dedo cunha cepilladora.
«Estiven tres meses aprendendo. Despois marchei a Ferrol facer o servizo militar. Volvín e xa comecei a traballar», conta el. O tempo que pasou co seu mestre foi moi produtivo, xa que lle permitiu asentar hábitos e coller o ritmo que require un oficio case esquecido. Para moitos, Fidel é o último carpinteiro dos Ancares e un dos últimos que quedan en Galicia. Os que o coñecen destacan a súa meticulosidade e perfeccionismo, pero tamén o seu compromiso cos clientes.
Desde hai 40 anos, Fidel traballa sen descanso, «traballo nunca me faltou», presume. «Gústame deixar as cousas ben rematadas. Ás veces gánase máis, e ás veces menos. A xente que quere que lle deixen as cousas ben feitas, non escatima, pero aqueles que piden algo por necesidade teñen medo de que lles cobre moito», precisa o artesán, que tamén chancea co feito de que «a algunha xente aínda que non lle cobres nada, parécelle moito».
Desde hai dous anos, Fidel traballa na casa Quiñones, en Barcia (Navia de Suarna). As portas deste precioso inmoble son de castiñeiro novo, pero moi curado. O carpinteiro mostra orgulloso o froito de moitas horas de traballo e precisa que o material «prestouse moi ben».
Fidel traballa con castiñeiro, «é unha boa madeira, nobre e forte, que vale para interior e exterior». Material máis dócil é a nogueira, aínda que a este carpinteiro gústanlle os acabados naturais. A pesar de que a madeira require dun mantemento, ou máis ben agradéceo, perfila que todo depende do coidado co que lla trate.
Os tempos nisto da carpintería son longos. O traballo require de constancia e dedicación, «hai que facelo como hai que facelo», aínda que todo depende dos gustos do cliente, «cando comezas a traballar nalgún sitio parece que todo o que aprendiches na túa vida non serviu», chancea. Primeiro, Fidel ten que coñecer as medidas precisas e anticipar as pezas necesarias. En segundo lugar, é necesaria unha boa mercancía e despois, «mans á obra».
A madeira ten moitas vidas, pero é preciso ter experiencia e coñecemento para saber cal é aproveitable. «Hai madeiras que son de calidade, outras non. Aquí hai moita e é moi boa», sentenza convencido os pés de Casa Quiñones, en pleno corazón dos Ancares.