Os turistas son unánimes ao encomiar a peonalización da cidade, pero entre os veciños hai algunha crítica
05 novs 2019 . Actualizado ás 10:59 h.Pontevedra «é un paraíso». Publicouno o xornal británico TheGuardian . Pero ata os edéns teñen as súas cousas cando se vive neles, aínda que logo, máis aló de pequenas críticas, realmente acabe concluíndose que son iso, paraísos. Os pontevedreses adoran a súa cidade, pero a percepción que teñen dunha capital que reduciu o seu tráfico urbano nun 60 % é moi diferente á dalgúns peregrinos que a cruzan mentres fan o Camiño portugués ou á dos turistas que recalan nas rúas do centro histórico para admirar a igrexa da Peregrina. Mentres o grao de satisfacción dos primeiros cunha medida que obtivo recoñecementos en puntos tan diversos como Norteamérica ou Hong Kong é de 8 a 10, a dos segundos é 10 sobre 10. Polo menos é a percepción que transmiten os comentarios solicitados onte nunha enquisa realizada onte a pé de rúa nas rúas do centro da cidade.
Porque para lograr esa «paz» da que falan as reportaxes publicadas no estranxeiro, os habitantes da área metropolitana tiveron que acostumarse a camiñar. «Para a xente que vimos de fóra é complicado atopar onde aparcar. Son de Poio. O que fago é vir andando. Lévame quince minutos», di unha moza que roldará a vintena e que recoñece que en Galicia a xente está mal acostumada porque quere aparcar o coche xusto diante do lugar ao que vai.
Os que residen máis lonxe, en cambio, reclaman máis prazas de aparcadoiro disuasorio. Pero os que traballan ou viven na cidade non teñen tanto problema. Un home de mediana idade pon vantaxes e inconvenientes nunha balanza. Gañan os proles: «Desde que se retiraron os coches do centro hai menos contaminación. Ademais, é unha cidade moi manexable e cando non camiño, uso a bici», di.
E mentres unha xubilada quéixase da falta dunha industria potente e que os comercios do centro histórico perderon clientes porque non chegan os coches ás súas portas, a dona dunha axencia inmobiliaria do centro comenta todo o contrario: «Estou encantada, tranquila. Imaxínache que non movo o coche do garaxe. Ás veces chámanme do aparcadoiro para comprobar que estea ben porque non movín o coche en nove meses».
Algúns ven a súa cidade como unha terapia. Unha muller viúva, veciña de toda a vida, lembra que foi Pontevedra a que a axudou a superar o duelo. Como? Non chamaba ás súas amigas por teléfono, saía á rúa para dar unha volta e atopábaas. Era un modo de saír da casa.
E un peregrino madrileño de paso en Pontevedra lembra como cambiou a cidade en dúas décadas: «Viñera fai máis de vinte anos, non lembro detalles de entón, pero agora só vexo unha cidade marabillosa, limpa. Encantoume porque podes pasear».
Para o que non teña estado nunca en Pontevedra parece que non lle queda outro remedio que ir para comprobar de primeira man ata que punto Pontevedra é, ou non, o paraíso.
Un cambio radical que arrincou fai dezanove anos
Pontevedra iniciou a súa transformación urbana en 1999. A filosofía é eliminar o tráfico de paso, recuperar para preséntalas espazos que eran territorio dos coches -como todo o centro histórico, hoxe peonalizado-, e primar os desprazamentos a pé. O Metrominuto, a limitación da velocidade máxima a 30 quilómetros por hora ou as rúas de plataforma única son algúns dos fitos da cidade hoxe copiados ao longo de todo o mundo.
