Descoidos

Á parte da madruga, levei fai uns par días unha alegría cando me decatei de que o meu voo a Madrid e Los Ángeles era ao día seguinte. O motivo do meu erro foi que o apuntara mal na axenda, e un día de agasallo no traballo e na casa agradézoo moito. Xa estou a regresar porque estiven alí só un par de días de reunións e charlas en lugar dos tres planeados, e menos mal que o puiden arranxar todo para facer o previsto porque os meus descoidos empezan a ser preocupantes. E é que tampouco teño secretaria que me bote unha man xa que todos os recursos que consigo -que bo traballo cústame- emprégoos en manter o grupo de investigación.

Xusto na cea de onte, a partir do tema dos meus descoidos, puxémonos a discutir se o cerebro admite capacidades distintas e algún neurocientífico defendía que non se podía ser moi erudito e moi creativo á vez. Como non é o meu campo, non intervín nese tema, pero pensei que, se é verdade -que non o creo-, en Galicia hai mutantes, porque aquí algunha excepción hai e, entre outros exemplos, Cunqueiro o era e o meu amigo Manolo Salorio tamén o é. E pensando nel e ao ver que case todos os que estabamos eran de todas as idades, incluíndo profesores en activo de máis de oitenta anos, non puiden menos de envexar as universidades americanas, que non só son capaces de atraer o talento mozo de todo o mundo, senón de manter sen xubilarse ata que queiran a persoas maiores xeniais como el porque evidentemente o que poden transmitir nunha lección maxistral -e os alumnos alí, ao contrario que os de aquí, teñen moi poucas á semana, o que non significa que traballen menos- vale máis que o que podemos ensinar a maioría de nós nun curso enteiro. E o mesmo podía dicir de Luis Concheiro, o mellor patólogo forense que houbo na historia deste país.

Pero volvendo ao tema dos meus descoidos, creo que está ligado a que me abstraigo con tanta facilidade que ás veces se me vai a pota. Pódome concentrar sen problema en calquera avión, aeroporto ou lugar ruidoso, e na casa encántame traballar entre todos, e non me importa que estea a miña filla tocando a guitarra, o meu fillo falando no alto e a miña muller cun paciente. Eles xa saben que, se me preguntan algo, podo tardar un intre longo en responder porque me queda aí, subliminalmente, e de súpeto acórdome e contesto, co que rin e todos tan contentos. Din que, ao preguntarme algo, meten ás veces palabras-espertador, como Louro, mar, róubao, aínda que non vingan a conto, porque así contesto antes.

O problema é cando nalgunha conversación con alguén me meto no meu mundo e voume deixándoo coa palabra na boca, e isto, cando me dou conta, dáme moito corte.

O ser descoidado só ten inconvenientes. Non sabedes os desgustos que paso se teño que dar unha charla e chego tarde porque non me acordei. Aínda é peor se xa non podo chegar ou é noutro lugar do mundo e estanme agardando.

Hai uns anos, cando fun coa miña familia a Cuzco desde Lima, resulta que comprara os voos para dous meses antes e menos mal que tiñamos billetes, aínda que loxicamente tiven que pagar de novo. A miña filla, para consolarme, díxome: «Tranquilo, papá, que non é a túa marca».

Afortunadamente, a marca ao que se refería a miña filla é ao revés: fun a un congreso a Alemaña no que tiña que dar a charla inaugural un ano antes de que se celebrase, pero é que só a xente tan organizada como os alemáns se lles ocorre invitarme con máis de dous anos de antelación, pedirme o título e o resumo da charla ano e medio antes e mandarme recordatorios continuos, de modo que acertei co día e o mes, pero non co ano. Imaxinádevos as gargalladas cando aparecín no Instituto de Medicina legal de Münster un ano e un día antes. Aínda mo lembran en cada congreso desa sociedade científica.

Pero agora que estou a volver sen a chaqueta de novo e que non sei onde a deixei, teño claro o que me diría a miña avoa Dolores que, xa de pequeno, cada vez que me despistaba rifábame cun refrán, que sempre me gustou, e que dicía:

«Cando a cabeza anda ou revés, que farán vos pes!».

Que razón tiña!

---

---