Miguel Sáez Carral, creador de «O xardineiro»: «Moita xente cre que as emocións son un obstáculo e déixanas aparcadas»
PRATA Ou CHUMBO
O guionista di que, ademais dun «thriller», esta é unha historia de amor, de diferentes tipos de amor. No centro, un asasino a soldo (Álvaro Rico) incapaz de sentir emocións desde os cinco anos namórase da súa presa. Hai algo que florecer incluso nos recunchos máis escuros
11 abr 2025 . Actualizado á 05:00 h.O guionista Miguel Sáez Carral (Madrid, 1968) encaixa ao límite na conversación, xusto antes de despedirse, que «un cadáver é o mellor abono». Puro cliffhanger. Táboas ten unhas cantas: Nin unha máis, A caza e —entre outras— As longas sombras.
—E agora, «O xardineiro». Que quería facer aquí?
—Quería saber se podía contar unha historia de amor que fose diferente. Porque O xardineiro é un thriller e, ao mesmo tempo, é unha historia de amor. E non segue o código do suspense nin, tampouco, o do romance. Iso é o que fai que, ao meu modo de ver, sexa unha serie orixinal, que non conta as cousas como normalmente adoitan contarse.
—De que xeito avanza por un camiño distinto?
—Sen personaxes estereotipados, sen clixés. Que sexan especiais e, ao mesmo tempo, humanos. E creo que os seis, porque só hai seis personaxes, déixanse levar por emocións moi humanas, incluso o tipo que non as ten.
—Elmer, o protagonista, deixa de sentir tras sufrir un accidente, de neno. Iso convérteo no mellor asasino posible.
—Moita xente decide que as emocións son un obstáculo para conseguir os seus obxectivos e déixanas aparcadas. E hai quen prefire arriscarse, amar, sentir. Esa é a encrucillada á que se enfronta o personaxe, que volve sentir cando se namora da persoa á que ten que matar. A el algo bo, como é volver sentir, créalle un problema moi gordo.
—Pero non sentir tamén ten vantaxes. Aforra sufrimento.
—Iso é o que lle di a súa nai. Que o amor non ten só unha cara, que pode traer desamor e o desamor, sufrimento. Ás veces sería mellor non ter emocións, pero sen elas estariamos incompletos, como o está Elmer.
—Un deses seis personaxes é a galega María Vázquez, que aquí se pon na pel dunha inspectora. Que danlle ela e Francis Lorenzo, os dous policías, a esta historia?
—Como é un thriller, hai unha parte que é un pequenísimo relato policial, a investigación desas desaparicións que se producen na provincia de Pontevedra. Pero, ademais, gustoume moito meter a estes dous personaxes, Torres e Carrera, nun departamento que non ten moito sentido, que é o de desaparecidos —se aparecen vivos, xa non hai caso; se aparecen mortos, é de homicidios—, porque eles tamén necesitan darlle un sentido á súa vida. E é ao descubrir case por casualidade que hai un asasino profesional vivindo moi preto deles cando a súa vida cobra ese sentido. No camiño descobren que teñen aptitudes para ser policías e que non están mortos, que aínda poden vivir. A súa trama é, en realidade, un reflexo da de Elmer e Violeta; eles tamén aparcaran as súas emocións e, de súpeto, volven arriscarse a querer.
—Escribiu esta serie pensando en Pontevedra?
—Cando a escribín, non a localicei en ningún lugar concreto, pero tiña claro que debía ser unha cidade do norte, de provincias, non moi grande, e cando o meu amigo José Manuel Lorenzo, produtor, leu o guion díxome: «É Pontevedra». No meu subconsciente, describira Pontevedra. E, entón, fun unha semana con el ata alí, a ver cousas, e deime conta de que aí era. É unha cidade preciosa: a pedra, a choiva, o río, as pontes... E díxenme, isto sucederá en Pontevedra, sen dúbida. Gustoume moito tamén esa idea de que é unha cidade na que nunca sucede nada... ata que sucede. Eu tiña moi claro que non quería facer un thriller nórdico, unha cousa escura, fría, azul, gris. E Pontevedra permitiume facer unha serie no norte súpers luminosa. Choveunos todos os días e, aínda así, é unha serie preciosa, porque cando salgue un raio de sol, aquel é un mundo marabilloso. E parecíame que o mundo dun xardineiro tiña que estar situado nun sitio no que chovese moito, pero tamén fixese moito sol.