Sandra Merino: «Teño 31 anos, pero empecei a sentirme adulta fai moi pouco»
VIVIR SANTIAGO
En «O bosque», o seu novo traballo, o grupo Merino explora a viaxe que supón crecer e madurar. As primeiras cancións están dedicadas á nena que foi Sandra e, as seguintes, a perderse e a volver atoparse
14 jun 2025 . Actualizado á 15:56 h.Sandra Merino resume vinte e cinco anos nun traballo de trinta e seis minutos. NA árbore, o último disco do grupo que forma con Álex Gallego, Merino, narra a viaxe que supuxo para ela chegar á idade adulta. O título das cancións que o forman vai acompañado do ano no que sucedeu cada historia, trazando unha cronoloxía que empeza na infancia e remata coa chegada dos trinta. Cántalle á nena que foi nos dosmiles, cando o mundo se lle volvía xigante, e á que tivo que facerlle fronte, sen saber como, á perda do seu irmán. «A idea xorde en terapia», resume ela, que se acaba de baixar do escenario de O Son do Camiño e repousa un concerto «de moitas emocións». Pouco máis dun mes levan presentando o álbum, que saíu esta primavera e que se compuxo, na consulta da súa psicóloga, en menos dun ano.
«Imaxinábame a miña infancia, dura, en comparación coa doutras persoas da miña idade que tiveron uns escenarios distintos ao meu. Eles son dun xeito moi distinto ao que son eu. Reflexionaba: 'Por que fáltame a min isto?, Por que cústame falar tanto disto outro? Por que repito estes patróns?'», explica Sandra. Conta que na consulta do seu terapeuta veulle a imaxe dun bosque. Era frondoso e tiña moitas árbores cos que darse acubillo, un lugar perfecto para botar raíces. «A infancia da que falo é unha época hostil, con árbores que son máis terroríficos que outra cousa e baixo os que non podes resgardarte. O proceso e os anos que veñen despois son os da procura dese bosque que lle dá título ao álbum», resume a compositora.
A Sandra non lle falla a memoria. NA nena, a canción que abre o disco, cántalle á pequena que foi no ano 2000 e dille, en ton cariñoso, que ela estará aí cando non atope a ninguén que a vaia «a salvar». NA árbore menciona explicitamente esas árbores sen ramas e nO labirinto acórdase de cando o amor era aínda un idioma estranxeiro. NO compás fala do proceso ao que se tivo que enfrontar para poder cantar agora O cuarto de en fronte, canción na que lembra por primeira vez ao seu irmán, que xa non está. Sumando ata Os 30 expón esas cousas que un se reformula co cambio de década. «Ninguén nos ensina a facernos adultos. Eu teño 31 anos, pero empecei a sentirme adulta fai moi pouco», indica a compositora. Todo remata cO bosque, un tema de melodía luminosa co que se ve a claridade. «É o paso de atopar o teu sitio e de estar feliz co que te rodea, coa profesión que elixes e co que te rodea», explica.
«É un disco tan especial que no equipo había unha prioridade, que era a de preservar e manter a emoción das cancións», explica Álex Gallego, batería da banda. Conta que as cancións levan espidas ao estudo, unicamente con guitarra e voz, e que aí lles buscan «o vestido perfecto». Traballan onda Santos e a Fluren, os seus dous produtores, cos que formaron dous bandos en canto a esixencias. «Está o meu con Fluren e logo o de Santa con Santos», explica Álex. Desa pulsión saen os patróns rítmicos, os arranxos e as melodías coas que rematan cada tema.
Defínense como persoas esixentes no que fan e, ás veces, cústalles dar o seu brazo para torcer. Por ese motivo inventáronse unhas regras no estudo. Cada un dispón de tres comodines, que pode utilizar cando estean moi convencidos de algo que o resto do grupo non remata de ver. «Invalidaban a decisión do resto. Podías usalo, por exemplo, se che gustaba unha trompeta en determinado sitio, pero ninguén o ve. Usabas o teu comodín e esa trompeta quedaba no disco», explica Álex. Pon como exemplo a canción dO compás. Nela, Sandra nomeaba á lúa, pero a ela non lle remataba de convencer a figura. «Cambiei algunhas cousas e atopamos un punto medio. En dous dos tres retrousos mencionamos á lúa e no terceiro cambiámolo por 'a miña propia figura', que era o que a min gustábame máis», explica.
Ao escenario subíronse xunto ao resto da banda. Gustaríalles, nun futuro, poder xuntar a máis músicos no directo, algo que agora ven inviable economicamente. Pensan que o que lles pasou no concerto de O Son do Camiño era impensable para eles hai uns meses. Viron á xente cantando as súas cancións, algo que lles fai «moita ilusión». Sobre todo, saber que uns temas que foron compostos a raíz dunhas vivencias tan persoais pasan ao popular: «Mola, porque ves como as fan súas. É un disco tan persoal e tan de abrirse que é dobremente bonito por iso. Hai cancións nas que xa non pensamos na historia real. Cóntache alguén a súa e cobra outra vida».