Galician Army e «Valuria»: como dous DJs atoparon, despois dunha década, un espazo propio no mundo da composición
VIVIR SANTIAGO
Alberto Prado e Sergio Vallejo coñecéronse picando. Dez anos e un álbum de mesturas máis tarde, estrean un primeiro LP cos seus temas. De son retros pero con vocación de club, colaboran nel voces como a de Iván Ferreiro
13 jun 2025 . Actualizado á 16:31 h.Alberto Prado e Sergio Vallejo coñecéronse picando. Entre as paredes e os bombos a negras dos clubs xestouse o dúo que forman, Galician Army. Desde as súas primeiras mesturas como parella artística pasou xa unha década. «Dá bastante vertixe pensalo, porque eramos uns nenos. Temos 31 e 28, pero empezamos con 21 e con 18. Seguimos como bebés, pero con dez anos máis», reflexiona Alberto. Faltan unhas horas para a súa actuación en O Son do Camiño e abrazan os nervios. Pensan que, se non os seguisen sentindo como o primeiro día, sería un sinal para deixalo. Actuaron a edición do 2022 e na do 2023, pero esta é a primeira vez que pechan a noite no escenario grande. A súa unión cambiou de dirección a semana pasada, cando publicaron o primeiro LP cos seus temas. A de Galician Army é a historia de como dúas DJs atoparon, despois dunha década, un espazo propio no mundo da composición.
Alberto e Sergio reflexionan acerca da inmediatez da industria, porque o seu caso está no extremo oposto. As primeiras ideas sobre Valuria remóntanse a finais do 2021. Gardáronas, traballaron sobre elas e sacáronas, xa finalizadas, catro anos despois. Entre medias publicaron un disco de remixes, Nós, e descubriron que crear a súa propia música, máis aló das mesturas, era algo que tamén lles apaixonaba. «Nós, cando empezamos con isto, fomos marcando obxectivos a curto, a medio e a longo prazo. Sacar un disco propio era un dos que tiñamos a prazo medio e evolucionar no musical estaba a curto. Na creación atopamos atopamos algo para explorar que nos daba moitísimo xogo. Ao final, todo trata de mellorar e de dar un paso máis como artistas e como persoas», reflexiona Alberto. Sergio puntualiza: «Nós notamos que crecemos moito como artistas, pero que a nivel repercusión tampouco cambiou tanto a cousa. Desde hai dous anos, que foi a última vez que estivemos en Ou Son, o crecemento non foi moi heavy. O noso é ambición, porque necesitamos sentir que evolucionamos como músicos».
Co álbum puxéronse en marcha cando se viron capaces de executar o proxecto que querían. De natureza conceptual, imaxinábanse voces nos temas coas que, por aquel momento, vían complicado colaborar. «Criamos que era moi pronto», explica Sergio. A primeira canción que pensaron foi a de Iván Ferreiro, Esta cidade, porque en Nós xa fixeran un remix de Turnedo. Gravárona con el na súa casa cuns teclados físicos. «Logo fomos buscando. Visualizabamos o tema, un tipo de voz, compuñamos a instrumental e diciamos: ‘Vale, podemos falar con esta persoa para ver se lle encaixa'», explica.
Cando trazaron Valuria pensaron en deixala sen voz, pero coñeceron a Sara e a María, de Fillas de Casandra, e xa o viron claro. Pensan que Rendición, o tema que compuxeron con Marilia Monzón, é un dos máis infravalorados. Funciona como interludio e ela traballa os seus cánticos nun rexistro completamente diferente ao que adoita facer. «Chegou, empezamos a gravar as súas voces e desde o primeiro momento transmitiunos moitísimo», alega Sergio. Como contraposición, buscaban un punto algo máis «canalla». Aí foi cando entrou Xordana B, que pon voz á letra de Maria. Gravaron con cada artista nun estudo distinto e os temas en solitario fixéronos pola súa conta, cada un na súa casa.
En canto a son, o seu son os sintetizadores de aire retros e analóxico. «Non son físicos, porque encarece moito o proceso de produción, pero no computador, no programa de produción que temos, traballamos con simulacións», explica Alberto. No disco hai tamén guitarras eléctricas, que están gravadas por David Robisco e por Xanma Louro, guitarra e voz de The Rapants. «A nós mólanos moito experimentar con diferentes xéneros e ritmos, pero todo o que conecta iso é o tipo de sons e os sintetizadores. A nosa identidade está máis na produción e no tipo de son. O xénero é algo que vai variando», indica Sergio.
O seu concerto de O Son do Camiño, o primeiro que dan co Valuria fóra, demostrou o rumbo que toman agora os seus directos. Cada un na súa mesa, reinterpretan os temas nunha versión máis club do disco. Eles quedan con Time e con Gaga, «as máis cañeras», dúas cancións que lles dan liberdade para improvisar e para tocar sobre elas. «Son as que nos imaxinabamos na pista de baile», explican. Por moitos anos que pasen, a vocación e a ilusión do club permanece intacta.