O emigrante galego de 90 anos que vibra desde Buenos Aires coa selección e emociona a España
VIVIR SANTIAGO
O neto de José Pontes, quen se trasladou desde Val do Dubra a Arxentina con 19 anos, gravoulle vendo o partido de España contra Alemaña de cuartos da Eurocopa. No vídeo, xa viral, percíbese como a pesar de levar 70 anos alí, non perde as súas raíces
11 jul 2024 . Actualizado á 17:12 h.Admite que pensaba que pola emoción e a nostalxia que transmite o vídeo era posible que fose ben acollido nas redes sociais. Aínda así, o arxentino Nicolás Pontes, de 24 anos, nin de lonxe imaxinaba a repercusión mediática que tería. Na gravación inmortalizou ao seu avó, José Pontes, un galego de 90 anos que emigrou a Buenos Aires cando tiña 19, seguindo con viva ilusión o partido de cuartos de final da Eurocopa no que España se impuxo na prórroga a Alemaña. Os seus nervios —«non sabés tirar ao arco, boludo»; «dálle xa vello»; «rebéntea cara alá, que se pase o tempo»—, o seu enfado co árbitro, que non pitaba o final —«quere que empate Alemaña?»—, ou o seu canto de alegría e a súa entoación, con voz melosa, do clásico —«e viva España; ou España é a mellor»—, cando se confirmou a vitoria, levaron a que o vídeo rapidamente xa non deixase de compartirse.
«Sempre vexo os partidos da selección con el. Normalmente non lle gravo para gozar do momento, pero o outro día, ao velo tan contento, publiqueino. Aluciné co eco da gravación. Chamáronme de televisións españolas», apunta con asombro Nicolás, un xornalista deportivo en cuxa vocación influíu —«co tempo deime conta»— o seu avó.
«El naceu en Xermán, unha aldea de Portomouro, en Val do Dubra, a 15 quilómetros de Santiago. Por iso puxen no vídeo que nacera en Compostela. Nunca deixa de pensar nas súas orixes», destaca Nicolás mentres comparte a La Voz unha fotografía na que se ve a José Pontes cunha camiseta que rende homenaxe ao Camino. «Esa remeira comprou unha vez que estivo en Compostela», destaca.
«Leva toda a vida acá. Con todo, non perde as súas raíces. Encántanlle os deportes e, sendo eu pequeno, xa me sentaba con el a ver os partidos tanto do Real Madrid, equipo do que é seareiro, como do Atlético de Madrid ou do Barça. Eu era moito de Xavi e Iniesta, e aí non estabamos de acordo», comenta entre risos Nicolás, destacando como o outro equipo que José non perde de vista é ao seu estrañado Deportivo. «É o da súa terra. Acá non podemos ver os partidos, pero sempre me está preguntando como vai», prosegue o neto. «El foi un dos fundadores na Arxentina do Deportivo Español», engade, aludindo ao equipo de fútbol fundado en 1956 por emigrantes residentes en Buenos Aires.
«El sostén que o fútbol arxentino é unha merda, que o bo é o español», prosegue divertido, e sinalando que lle gustan todos os deportes. «Por el seguín a Nadal, e agora a Alcaraz, o que pasa é que cando apareceu Del Potro —ex tenista arxentino—, eu xa tiven o corazón dividido… Tampouco me perdo, grazas a el, unha carreira de Fernando Alonso», enumera.
«El sempre dicía que non se podía morrer sen ver a España campioa do mundo. Cando o logrou a mágoa foi que eu estaba a viaxar. Eu queríame matar por non estar con el e poder ver a súa emoción. Moitas veces, ao concluír un partido da selección, ponse a chorar. É unha pasada o que ama, e bota de menos ao seu país. Eu póñolle cancións de antes, como Antonio Molina, e emociónase...», remarca, compartindo o que, durante a chamada de La Voz, transmítelle o seu avó.
«Eu puiden volver tres veces a Galicia. A primeira, en 1989; a segundo, foi preto do 2000; e a última, no 2013. Gustaríame ir máis pero non tiña tempo por traballo. Acá, e desde que cheguei a Arxentina, traballaba desde as 6.00 e ata as 22.00 horas», explica a La Voz —en boca do seu neto— José Pontes.
«Traballei dous anos e medio na fábrica de chocolate FelFort. Logo funme ao Hotel Roma, nunha avenida moi famosa de Buenos Aires, onde permanecín case tres anos. Ao rematar, comprei un hotel con dous socios, dos que quedamos logo dous. Aos catro anos comprei outro hotel e de aí montei un garaxe grande de dúas plantas. Despois fixen a miña casa. Os veciños din que non hai outra máis linda no barrio», repasa José. «E agora estou retirado, descanso e gústame mirar deporte», confirma, mentres o seu neto aclara que lle custa entender o éxito das redes sociais, aínda que non deixa de alegrarse porque a súa alegría, ao ver á selección, puidese celebrarse en Galicia.
«Alá, en España, queda un sobriño. Está delicado do corazón, pero a min gustaríame poder levalo de novo á súa terra, e así coñecela eu tamén onda el», avanza con cariño Nicolás. «Hoxe, de novo, verei o partido con el; a ver se lle gravo de novo», sinala.
A gravación, xa viral, non cesa de sumar comentarios. Unhas mensaxes nos que moitos reflexionan sobre que o fútbol é algo máis que un deporte. «Esa mestura de galego e arxentino é marabillosa. Alégrame ver que non esqueceu as súas orixes. Inmenso o avó» ou «Deus que grande. Podes pasarche 70 anos fóra do teu país e o teu patria pero nunca esquecerás as túas orixes!», son só dous deles.