Na ascensión varios sinais animan a ir á capela de Santa Ana
08 jun 2025 . Actualizado á 05:05 h.Poucos miradoiros existen por Galicia adiante tan excepcionais como o de Agrela. Está moi preto de Santiago, municipio de Teo, pero ao mesmo tempo figura no arquivo dos pouco coñecidos. Ou para ser máis exactos e non crueis aínda que non o pareza, practicamente ningún compostelán, e xa non digamos da comarca excepto en Teo e quizais Padrón, pasáronse por alí. É, con todo, desas visitas que deberían ser imprescindibles nun dos días claros que nos deparará este ano.
Hai dous xeitos de ir: por Cacheiras e pola Nacional 550 vía Padrón. Máis cómodo por esta última, xa que, pasada Casalonga, dunha rotonda arrinca á esquerda unha estrada a Lampai, que dista catro quilómetros.
E mentres se ascende aparece a sensación de ir a un lugar moi afastado, metido na montaña. E en efecto, así foi. Hoxe, claro, o asfalto achega a todos, pero fai tan só un século a vida non tiña que ser doado a vida, a pesar de que a planicie que se atopa na parte alta é fértil. Por eses pagos instalouse en tempos medievais unha comunidade relixiosa feminina, e de feito unha localidade denomínase Mosteiro, con elementos románicos na fachada da igrexa.
En determinado punto os sinais animan a ir á capela de Santa Ana. Por aí debe circular o visitante, que quizais á ida ou á volta detéñase nese pequeno templo de 1772, cunha soa nave exemplo de simplicidade e cun bonito nártex; se o día é caloroso, a fonte próxima estará solicitada.
Pero o obxectivo é subir e subir por unha pista estreita que deixa Santa Ana á esquerda e que ao chegar a uns desvíos elixe a dereita (campo de fútbol á fronte). Parece que un vai subindo majestuosamente nun globo, aos poucos, as terras veciñas quedan abaixo, e a cada segundo as árbores deixan paso a máis arbustos baixos e toxos. O asfalto remata nun espazo amplo para aparcar, e queda subir unha trintena de metros por un destes dous carreiros: o doado ou o difícil. Aventura para uns, tranquilidade paso a paso (cun banco no medio) para outros.
E unha vez arriba empezan a aparecer os cualificativos: impresionante, brutal, sen igual, extasiante… Non é que se vexa Santiago por unha banda, é que se ve incluso O Grove pola contra, co Pico Ferreira e as súas antenas. Vai distinguir o detalle o excursionista? Si, porque se colocaron catro estupendos paneis (un necesita un cariño porque as inclemencias do tempo afectaron nel) cunha foto explicativa da paisaxe, e ademais dun xeito moi detallado. Dous bancos para descansar, e ao facelo nun deles flúe a emoción: o Pico Sacro está xusto ante os ollos.
Para acceder
Desvío ao miradoiro
42°47'03''N 8°37'02''W