Dani Cebreiro rexenta unha residencia universitaria en Santiago e é cazador desde moi mozo, unha afección da que está orgulloso
18 sep 2025 . Actualizado á 05:00 h.Pola súa comuñón, Daniel Cebreiro xa pediu unha escopeta de balines. Lembra que empezou no mundo da caza moi mozo, cuns 10 anos. Inculcoulle esta paixón o seu tío (Manuel García), sen imaxinar que isto lle levaría a converterse nun dos mellores tiradores galegos, cun bronce a nivel europeo. El defende con voz amornada unha afección da que «estou moi orgulloso», di. Aínda que, antes de que carguen armas contra el, lembra que a caza é unha actividade regrada, que non incumpre ningunha lei ao practicala e non se reduce a matar un animal: «Ás veces executamos caza sen morte, incluso imos sen escopeta para adestrar aos cans nos exercicios previos, e volves a casa sen nada, tan contento. A min o que máis me gusta non é abater unha peza, senón todo o que o precede e está asociado á aldea, sempre en contacto coa natureza, rodeado de amigos e en acción cos nosos cans. O primordial, e para o que estás a te preparar todo o ano, é o adestramento canino».
Natural da aldea de Maio Pequeno (na parroquia de Liñaio), este barcalés de 47 anos dedícase profesionalmente á hospedaxe e rexenta unha residencia universitaria en Santiago. Ten cinco setters actualmente; deles, a veterana é Lola (de 8 anos), coa que compartiu lances por toda a Península, e o máis pequeno é un cachorro de poucos meses. Emociónase á falar de Sía, unha compañeira de aventuras que xa non vive, e recoñece que sería máis doado para el acordarse do nome de todos os cans que tivo antes que dos premios que gañou como tirador. Xa perdeu a conta de cantas veces foi campión galego. Unha decena? Leva revalidando o título de forma consecutiva os últimos catro anos.
«Fará uns 15 anos empecei co tiro na Sociedade Deportiva Río Sar, que queda moi cerquita de Santiago e ten unhas instalacións magníficas en Trazo, á cal sigo pertencendo e formo parte do seu equipo directivo. Ao acabar a tempada de caza hai un período de inactividade e veñen estas competicións de tiro, nas que me metín por mellorar a miña puntería e distraerme as fins de semana. Cando me dei conta, estaba enganchado a isto, intentando competir», explica Dani, quen este 2025 foi campión autonómico na modalidade de Compak Sporting (practícase en cancha, desde postos fixos) e subcampión en Percorridos (abarca máis terreo e a arma non pode estar a mirar ao ceo cando se pide o prato). O seu maior logro foi hai dous anos, indica o barcalés, nun campionato europeo onde había 600 escopetas e quedou de terceiro.
Compaxina, ademais, este tipo de competicións deportivas coas súas saídas de caza en busca de perdices ou bolseiras —habitualmente pola alta montaña leonesa— xunto a dous santiagueses, José e Antón Moure (pai e fillo), «que son parte unha parte fundamental para min. Somos tres, non un», subliña Dani.