O campión galego de percorrido de caza lamenta o abandono do rural e defende con paixón unha afección que languidece
11 dic 2020 . Actualizado á 05:00 h.Onde pon o ollo pon a bala. Máis ou menos. Daniel Cebreiro (Negreira, 1979) é campión galego de percorrido de caza, aínda que el prefire a parte lúdica á deportiva. Escápalle a paixón mentres fala de lances e cans, máis que cando se refire aos disparos. E non se engana: dáse conta de que o seu é un mundo que se acaba.
-Seguiu cazando durante estes meses de restricións?
-Si, grazas á Federación Galega de Caza, que estableceu varios protocolos. No monte adéstrase para futuras competicións. No anterior confinamento non se puido cazar. Nin competir.
-Vostede é campión exactamente de...
-Eu ante todo son cazador. Desde fai uns doce anos, por mellorar a puntería empecei co tiro deportivo facendo unha modalidade que se chama percorrido de caza e outra chamada compak sporting [en ambas as dispárase contra pratos de arxila].
-Así que a súa especialidade é a puntería.
-A miña especialidade é cazar. Saír ao campo para gozar da contorna, dos cans, dos amigos. Quen non entende o mundo da caza pensa que é chegar ao monte, atopar un animal e matalo. Pero é máis que iso. Hai moito traballo antes e incluso hai moitas veces que non se abate nada.
-Desde cando caza?
-Máis ou menos, desde que tiña 10 ou 12 anos. Sempre quería ir co meu tío ao campo e pódese dicir que sempre estiven entre cazadores. En canto tiven permiso de armas, aos 16, sempre saín ao monte coa escopeta e co meu can.
-Caza de todo?
-O que máis me gusta cazar é perdiz e bolseira. En alta montaña é moi bonito.
-Pero perdices hai poucas, non?
-Bo, na serra ningunha hai. Para pasalo ben... Mire, o cazador é conservacionista. Hai o que cría o monte e se un ano non nena ben, tes que aguantar o dedo e non disparar.
-Este ano cazouse menos.
-En Galicia puidemos ir de caza, pero en Castela e León téñennos castigados. Só puidemos ir un par de veces.
-Cantos cans ten?
-Cinco setter inglés. Vou alternando.
-E escopetas?
-Pois un par delas para tiro deportivo e outro par para a caza. Basicamente uso unha para cada cousa. As de competición son máis robustas porque disparan moitos tiros. A de caza é máis lixeira
-Unha afección de canga baixa.
-Está claro. Non teño ningún informe que o corrobore, pero si que é certo que os meus compañeiros son xente maior. Xente mozo ver pouca. No rural hai cada vez menos xente mozo, están na cidade. E na cidade non atrae tanto iso de ser cazador. Eu teño amigos de cidade que, cando os levei por primeira vez, quedaron encantados.
-E ademais ten mala prensa. Presumir de cazar é algo que xa non queda tan ben.
-Si. O tema dos animalistas está moi presente. E non entendo por que. A caza é un deporte federado como o fútbol ou o baloncesto. Temos os nosos permisos e non entendo por que dáselle tanta cera. Hai animalistas que ven un pito morto e cren que saíu da neveira do supermercado. A caza non só é matar, é gozar do lance previo. Moitas veces vas ao monte e non traes presa para casa,
-Que diríalle a un animalista?
-Que se eu non me meto con eles, non sei por que eles se teñen que meter comigo.
-Tamén vai ao xabaril?
-Si. Hai máis de vinte anos que vou.
-Ese bicho si que dá respecto.
-Bo, é algo cotián. Produce máis adrenalina cando se achega moito ou cando te atopas cun bicho grande que non quere saír do monte e embiste. Na maioría dos casos, o xabaril vaise antes de que ti os vexas.
-Leva a conta dos que abateu?
-Non. Como lle dixen, o que máis me gusta é o lance.
-Ten fillos?
-Si, un de 4 anos.
-Ese si que será cazador.
-Bo, non depende de min, pero agardo que o sexa. Sempre quere vir comigo e cos cans.
-Lembra algunha xornada de caza especialmente satisfactoria?
-Uf. Estariamos a falar durante días e escribiría varios libros.
-Cazadores e pescadores adoitan ser dados á esaxeración.
-Sempre hai ese mito, pero non hai necesidade. Coñezo pescadores que soltan todo o que pescan.
-Sabe cociñar o que caza?
-A miña profesión é a hostalería e non se me dá mal ou iso din os meus amigos. Comer, cómeno.
-Celta ou Dépor?
-Do Compos. Quedo no medio.
-Como se definiría en pouca palabras?
-Os meus amigos din que son moi inquedo e nervioso. No tiro, non
-Á parte da caza, que gústalle facer?
-A caza e a competición absorben moito. Tamén me gusta estar coa miña familia. E saír a correr ou en bicicleta.
-Dicir unha canción.
-Uy, non son moito de música. E iso que o meu pai era moi afeccionado. Pero eu non.
-Veña, dicir ningunha.
-Non sei, poña a que queira.
-Que é o máis importante na vida?
-Ser feliz. Como se consegue? Cunha vida estable, un traballo estable, unha familia estable. Para min iso é suficiente.