Hai 9 anos chegaron por separado á praza do Obradoiro e alí prometéronse un futuro xuntos o día do apagamento
SANTIAGO
Os peregrinos Rosie e Giovanni nunca esquecerán o 28 de abril, o día da súa pedida de man, cando acabaron comendo unhas patacas fritas no canto de celebralo nun restaurante e tampouco puideron contar a boa noticia aos seus amigos e familiares
14 may 2025 . Actualizado á 10:51 h.Nunca esquecerán o seu 28 de abril en Compostela Giovanni De Rosa e Rosemarie Di Blasio, non só polo imprevisto apagamento que colleu a todo o país co pé cambiado, senón porque ese mesmo día prometéronse un futuro xuntos ao final do Camino de Santiago, onde se coñeceron hai 9 anos. El é italiano e ela, metade italiana e mita holandesa. Ambos coincidiron no medio da súa aventura xacobea: «Eu estaba a facer o Camiño Francés desde Saint-Jean ata Finisterre co meu irmán. Giovanni camiñaba co seu pai. Despois dunha semana, atopámonos no albergue de Santo Domingo da Calzada. El estaba a gravar un documental sobre o Camiño, xa que é videógrafo, e entroume curiosidade polo seu traballo, así que empezamos a falar esa noite. O meu irmán e eu camiñamos moito máis rápido, así nos vimos un par de veces máis (en Burgos e Astorga), pero cada noite intercambiabamos mensaxes e falabamos do noso día. Despois de que o meu irmán e eu chegásemos a Finisterre, volvemos a Santiago para coller o voo de volta a casa esa mesma noite. Giovanni viume pola rúa e invitoume a un lugar tranquilo para charlar en persoa. Aí souben que estabamos destinados a estar xuntos».
Isto sucedía en setembro e, en decembro, xa eran oficialmente noivos. Rosie vivía en Praga por aquel entón, polo que empezaron unha relación a distancia. Aínda que viaxaron moito xuntos, sempre tiveron pendente volver facer o Camiño, aínda que esta vez xuntos, e organizaron un percorrido a través do trazado portugués. Saíron do Porto o 17 de abril e chegaron ao Obradoiro 11 días máis tarde, ás oito da mañá. Querían chegar cedo, para gozar da icónica praza compostelá en silencio. Alí Giovanni sacou o seu trípode e, para sorpresa da súa noiva, axeonllouse e sacou un anel que estivera gardando con celo todos eses días. «Non lembro moito do que dixo, pero si esta frase: ‘Santiago de Compostela representa o noso pasado e o presente sempre representará o noso futuro'».
A súa pedida de man contou, ademais, cunha testemuña de excepción. Alí estaba un bo amigo del, o fotógrafo Andrea Galluci, quen reservou un voo á capital galega o día anterior e presentouse vestido de peregrino, para pasar desapercibido ata o momento indicado. «Cando vin a Andrea alí, facéndonos fotos, púxenme a chorar», comenta ela. Incluso a un profesional como a este, acostumado retratar por centos de parellas, tremíanlle as mans porque «non era só unha historia de amor, era a historia do meu mellor amigo», admitía en redes sociais. Tiñan grandes plans para a celebración, como unha cea nun restaurante, pero no seu lugar remataron comendo unhas patacas fritas que compraron na única tenda que atoparon aberta e nin sequera puideron contarlle a boa noticia aos seus amigos e familia polo apagamento en España. A pesar de todo, agardan de volver á cidade nunha futura peregrinación, xa como marido e muller.