Marta Estévez: «Tras ser finalista no premio Planeta e escribir sobre Santiago, volvín ás miñas orixes»

O vindeiro sábado a escritora Marta Estévez asinará exemplares da súa segunda novela, A terceira beira, na Feira do Libro de Santiago, un evento que xa toma a Alameda. «Eu son máis deses pequenos actos. Gústame esa proximidade coa xente, escoitar as súas sensacións… A raíz desa obra, na que a través da vida e familia do protagonista recollo os estragos que deixou a droga en Galicia nos 80 e as consecuencias da emigración, algúns lectores trasládanme que se identifican con esas vivencias», afirma agradecida a autora, de 52 anos, restando méritos ao conseguido nos últimos seis. «Eu levo escribindo desde nena, pero chegou un momento no que quixen, como emisora, que a miña mensaxe chegase. Empecei a presentarme a concursos literarios para asomar a cabeza no mundo editorial», repasa.

Tras crecer en Vigo, chegou a Santiago en 1993. «Era o ano Xacobeo. Gocei moito esa etapa. Vivía na Rúa Nova de Abaixo, nunha das rúas de maior esmorga universitaria», rememora. «Se son sincera, ao optar por Filoloxía inglesa, non pensei nas súas saídas laborais. No fondo quería adquirir un criterio lector, acceder a libros de grandes escritores.... Non esquezo o clic que tiven coa obra de Virginia Woolf, á que incluso incluín como personaxe na sombra na miña primeira novela publicada», remarca. «Ao acabar, dediqueime uns anos á docencia. Foi nun impasse durante a crianza dos meus dous fillos, agora adolescentes, cando me decidín a escribir a tempo completo, tendo sempre comigo cadernos nas que tomo notas», resalta sobre a súa vocación. «Hai sete anos, cunha novela acabada, e sen contarllo a ninguén, presenteime ao premio Azorín. A miña meta era abrirme portas para poder publicar. Quedei finalista. Dous anos máis tarde, presentei outra novela ao premio Planeta. Quedei cuarta. Sen ser inxenua respecto ás miñas opcións, ilusionoume ver, durante a gala en Barcelona, como o meu nome tardaba en soar na conta atrás entre finalistas... Ese ano gañou Carmen Mola e desvelouse que ese nome escondía a tres autores», evoca.

«Foi un punto de inflexión. Á semana tiña axente literario e, nun mes, editorial. Na primeira reunión faláronme de publicar esa obra, pero eu xa escribira O segredo das irmás Asorey, ambientada en Santiago, e decidín que as dúas novelas anteriores quedarían gardadas nun caixón, e sen dramas. Á xente asómbralle e sempre me pregunta por iso, pero para min é fundamental ser honesta comigo mesma. Eu evolucionara, non era a mesma que escribira iso. Ti hoxe non che porías unha chaqueta que no teu día che gustou, pero que sabes que xa non te favorece», exemplifica.

Esa novela situada en Santiago, de estrutura coral, converteuse así na súa primeira obra en ver a luz. «Quería abordar o tema do sufraxio feminino e, por tanto, a época, a Segunda República, cando se aprobou que a muller puidese votar, veume dada. Necesitaba situar a obra nunha cidade pequena e Compostela, que coñezo moito —agora vivo en Teo—, era idónea. Escribina cun mapa da cidade de 1931 sobre a miña mesa. Consultei o Arquivo Histórico Universitario... É curioso comprobar, salvo por algún nome, o pouco que cambiou a zona vella. A xente dime que pode percorrer a cidade coa novela; que visualiza as rúas que retratei. Fálanme de datos históricos, como o das lavandeiras de Galeras ou o da escola pública nesa época, que se recolle. Dous anos despois da súa publicación, o libro séguese lendo. Aínda recibo mensaxes que relatan historias reais de familias que vivían en Compostela. Ao parecer, unhas irmás Asorey residían na rúa do Preguntoiro», sinala.

«Tras esa obra, volvín, coa miña segunda novela, ás miñas orixes. O xerme foi unha historia real que me impactou nos 80 e que escoitei en Vigo a un mestre que tiña un alumno que chegou un día feliz a clase despois de que o seu pai, heroinómano, morrese. Coa reconversión industrial de fondo, falo de desarraigamento, de culpa...», subliña, e explica que xa está a avanzar nunha terceira novela sobre identidade e duelo. «Escribo desde as 08.00 horas; pola tarde, repaso. Son moi puntillosa... Para min escribir é inevitable. Faríao aínda que non se publicase», destaca.

---

---