Andaba estes días relendo A sima das penúltimas inocencias esa marabilla na que Camilo José Cela e Joseph María Subirachs uniron os seus xenios para crear unha obra única. Caín na conta de que o único Nobel galego viaxaba a Padrón en Semana Santa. Agora o machista (o palabro cualificativo non é meu) escritor non podería facelo xa que, a pesar de o seu costume de pór en boca de personaxes os comentarios máis despectivos, non sería ben recibido polas gardiás das esencias da razón. Cela utilizando ao hereje Heresiarca escribiu da súa propia man que «Hermógenes dubidou sempre de que a muller pertencese á especie humana, xamais puido evitalo». O escritor iría á fogueira azuzado por un grupo de batucada disposto a inmolalo na praza que leva o seu nome... sen recoñecer divindade ningunha. A don Camilo a procesión faríalle graza: «As barbas máis descaradas son as do mar, que se alimentan de mortos como as lampreas do Apóstolo Santiago e as pirañas de Simon Bolívar», diría ante a pira.
Diciamos que Cela gustaba de desprazarse a Padrón naqueles grises tempos con días de recollemento. Agora que os restos de don Camilo descansan en Adina proliferan quen abandeira novos tipos de Inquisición que condenan sen xulgar, defenden postulados dunha parte sen escoitar á contraria, dan por feitos verídicos simples falacias, saldan vellas contas familiares e reparten carnés de política correcta ao máis puro estilo dunha ditadura... a pesar de que de fondo soa música de batucada. Coa complicidade, iso si, de quen prefire mirar cara a outro lado. Xa o contan as sagradas escrituras: Pedro negou tres veces a Jesús e Pilatos lávase as mans e reflectiuno o pastor Martin Niemöller é o seu poema Primeiro viñeron… sobre a chegada dos nazis. Achégase Semana Santa e vou escoitar a Ombra mai Fu de Haendel na voz de Plácido Domingo. Perdón, non… que a este tamén hai que levalo á fogueira.