Marta Casteleiro, que conquistou podios internacionais, aparcou a competición para dirixir a súa propia escola de equitación: Coton Country Club, tamén coñecida como A Croupe
25 ene 2025 . Actualizado á 05:00 h.Nada en Madrid, Marta Casteleiro sempre quixo un cabalo, desde que ten uso de razón. O seu desexo de montar cumpriuse xa de nena, cando os seus pais se mudaron a Santiago por razóns laborais, aos seus 8 anos. Aos 9 xa estaba a competir e, ao longo da súa exitosa carreira como amazona, gañou innumerables certames nacionais e internacionais. Na súa oficina ten tres vitrinas cheas de trofeos, de recordos con sabor a vitoria; entre as últimos, o Campionato Galego de Completo de Hípica do 2023. A competición agora pasou a un segundo plano, para centrarse plenamente na súa escola de equitación, un centro que construíu de cero e que mantén en pé contra vento e marea na aldea de Pegariños (en Ames, a uns 3 quilómetros de Bertamiráns).
«A afección converteuse en algo máis serio a partir dos 17 anos, que é a idade na que empezas a tomar decisións sobre que vas facer coa túa vida e entón xa tiña claro que quería pasar os meus días entre cabalos. Como non había ningún curso nin programa formativo, decido irme de casa e porme a traballar. Percorro varias ganderías de España e Portugal, principalmente domando poldros, compaxinando a parte laboral cos concursos de equitación», relata Marta. Así estivo ata o 2000, cando «se acabou o meu ciclo en Portugal e vinme de volta a Galicia, en busca dun sitio onde gardar os meus tres cabalos mentres descubría cal ía ser o meu seguinte paso.
Atopei unha pequena granxa de porcos que non se utilizaba en Ames, que aluguei para saír do paso. Estando aquí, empecei a visualizar a posibilidade de montar un centro ecuestre, nesta contorna fantástica. Sempre tiven a idea de ter o meu propio sitio, ensinar todo o que aprendera e seguir aprendendo». No 2002, aos seus 23 anos, abría oficialmente a súa escola, á que chamou A Croupe (máis tarde se rebautizó como Coton Country Club).
«Empecei con só 2.000 metros cadrados a construír o meu soño, púxenme coas obras, fixéronse os cortellos, unha pista cuberta, comprei os terreos de ao redor... e agora debo ter uns 20.000 metros», sinala. A causa da inflación, explica, tivo que renunciar a contar con persoal externo e hoxe ocúpase ela soa do mantemento das instalacións e equinos: «Levántome ás 8.00 horas para dar para comer aos animais, sacalos, limpar os cortellos, organizar as clases, pór a punto a leira... nunca sabes cando vai acabar a xornada».
Actualmente ten 16 cabalos, á parte dun pónei pequeno chamado Pánfilo «que leva comigo case desde o principio... agora está retirado, pero no seu día montábano os nenos máis pequeniños». «Aquí eu intento ensinar o que é realmente a vida co cabalo e a equitación de verdade. Aínda que outros centros hípicos buscan retardar a aprendizaxe para que os alumnos estean máis tempo con eles, esa non é a miña filosofía. Aquí non só se monta, a iso dedicaranse a metade das clases, porque tamén aprenden a coidar o material e ao animal, a saber entendelo. E, ademais, dou clínic, no que explico o vínculo que se forma entre o xinete e o cabalo», matiza Marta, que traballa con menores a partir dos 3 anos.