Algunhas das persoas que peor o pasaron durante a pandemia do coronavirus contan como o seu problemas se han ir solucionando, pero o futuro segue xerando incerteza
12 ago 2020 . Actualizado ás 00:10 h.Moitas persoas que non padecían ningún tipo de problema víronse abocadas a unha situación límite tras a chegada dun inimigo microscópico pero certeiro: o coronavirus. Non só trastornou a vida «normal», nalgúns casos a normalidade de moitos cidadáns sumiuse nunha espiral de incerteza que parecía non ter fin. Era un buraco negro. Con todo, estas persoas foron capaces de agarrarse ás paredes deste buraco, e con moito esforzo e sacrificio, lograron saír del. Agora, moito máis contentos e optimistas, volveron para contar como lles van as cousas.
Aura de Otero
«Dicíalle aos meus que non chorasen, que todo ía saír ben»
O tesón de Aura é envexable. Tivo que saír de Venezuela xunto á súa familia fai catro anos, tras perdelo case todo. veu xunto ao seu marido, os seus fillos e as súas parellas e os seus netos. Ademais de ter que pasar por iso, a pandemia afectoulles moi duramente. Apenas tiñan para comer e só ingresaban a pensión do seu marido, José Antonio, duns 400 euros. Tivo que acudir a Cáritas -ela colaboraba con esta oenegué en Caracas- e afirma que «son testemuña de ter recibido unha marabillosa atención pola súa banda». Fala en pasado porque as cousas, por fin, han ir a mellor: «As cousas melloran, é máis, teño moita fe en que irán moitísimo mellor. Deben ir a mellor». Os seus fillos tamén empezaron a traballar. Aura admite que non é do seu, pero que menos dá unha pedra. É momento de pensar no futuro, pero Aura prefire non mollarse: «O futuro percíboo difícil, pero a condición de que exista a esperanza, poida que non chegue a ser tan difícil como un pensa». En Galicia está a gusto, describe que «a atención e as persoas foron marabillosas para min». Agora o pasado é pasado, tras o peor hai que mirar cara adiante: «Os primeiros tempos foron moi difíciles. Aos meus eu dicíalles que non chorasen, que todo vai saír ben. Agora remamos aos poucos, pero seguimos á boia. Creo que non hai guerra que non se poida gañar».
María Lodeiro
«Aínda non cobrei o ERTE»
María Lodeiro traballa no servizo de limpeza dun hospital e pasou varios meses nun ERTE, ata que comezou a traballar hai pouco. A súa parella, camareiro, tamén recuperou o seu emprego tras un ERTE que el se cobrou. Agora, di María, «estamos nunha situación de estabilidade. Sabes que traballas e que algo de diñeiro na casa vai entrar». María volveu ao traballo tras superar o coronavirus e, botando a vista atrás, lembra unha época «mala e frustrante». É evidente, estivo illada na súa casa e non puido nin abrazar aos seus fillos. Despois do golpe, todos estes sentimentos desapareceron do seu corpo, igual que a enfermidade: «Xa non teño ese sentimento de inquedanza, desapareceu cando a miña parella comezou a traballar». Ademais, foi capaz de conseguir o bono alimentario de 50 euros dado polo Concello para os seus tres fillos.
J. M. Mourelle
«Sígolle temendo ao coronavirus»
Mourelle lembra con intensidade o illamento domiciliario. A angustia e a soidade causáronlle unha gran incerteza. Agora xa abriu o seu bar de Santa Comba, e conta que «estamos xa case na normalidade» en termos económicos. Aínda así, o medo ao covid permanece, xa que «ninguén che asegura que non o vaias volver coller, sígolle temendo». A pesar de que o seu caso non foi especialmente grave, conta que «agora estou bastante canso sempre. Lin que pode ser unha das secuelas. Non din que sexa crónica, pero si que pode durar». El, que superou o virus e que rexenta unha cafetería, pide «moderación» ante as noticias de rebrotes que se están producindo: «Ao final xa non só pos en risco a túa vida, senón que pos en risco a dos demais». E que pasará co futuro? J. M. Mourelle tampouco se aventura con el, pero sente «moita incerteza sobre o que poida pasar».
Óscar Vidal
«O mes de xullo foi unha burbulla»
Óscar é copropietario do grupo hostaleiro do que forman parte o Hotel Scala e o Asador O Pazo, en Padrón. Na pandemia rexistraron miles de cancelacións, pero volveron con todas as ganas. Ademais, no seu momento querían abrir para atender aos transportistas e outros traballadores esenciais, e conseguírono. Dan emprego a unhas sesenta presentas, pero só algunhas foron recuperadas dos ERTE. Admite que «nada me gustaría máis que recuperalos, pero presinto que vai ser un inverno bastante duro porque estamos tirando co turismo nacional. Estamos facendo moito esforzo». Óscar describe o pasado mes de xullo como «unha burbulla», porque superaron todas as súas expectativas. Con todo, agosto empezou con maior frialdade. Parece que o futuro tamén é incerto para el, pois unha vez que remate o verán os turistas aínda serán menos, e iso é un gran problema. O mañá é algo que sempre xera incerteza, sorpresa ou inquietude. Agora, con estas circunstancias, isto intensifícase.
