Recordo á figura de Juan Veleiro no seu obituario
29 jul 2025 . Actualizado á 05:00 h.Era o tío da miña esposa, Lola Veleiro, único irmán do seu pai Cesáreo (1930-1971). Casado con Pura Reboredo (para Loli, a súa querida tía Puri, e madriña do noso fillo Álvaro) e pais de
Belén, Juan Pedro e María, ademais de varios netos, nora, xenros, que choran a súa perda. Foise con 93 anos. Era Juan Veleiro un militante no Carballiño, un señor na terceira acepción do dicionario rae en liña («persoa respectable e de certa categoría social»), coloquialmente un tipo cabal, que é como se di agora da boa xente, que en Madrid lía diariamente a prensa galega para manterse conectado coa súa terra, e en La Voz de Galicia, comezaba polas críticas de cine e televisión, escritas polo seu único sobriño político. Ao seu xeito foi tamén un self made man, un home feito a si mesmo. Formado en Dereito cun brillante expediente pola USC, a comezos dos anos 60 sacou praza de técnico da Administración Civil do Estado cando aquelas oposicións eran de gastar cóbados e queimar pestanas a luz de gas ou case. Foi secretario do concello segoviano de Labajos, traballou en postos de responsabilidade nos ministerios da Vivenda e Comercio (asumindo a Dirección Xeral de Transaccións Exteriores), para, xa en excedencia, exercer como xurista en bufetes de prestixio en despachos de Madrid, primeiro en Ayala, despois en Serrano e finalmente en Ferraz.
Durante moitos anos foi avogado do entón Asilo das Hermanitas dos Anciáns Desamparados do Carballiño, que fundasen os Irmáns Prieto nos albores do século pasado. Entre outros recoñecementos, recibiu a Gran Cruz do Mérito Civil polo Colexio de Avogados e a Medalla do Mérito ao Traballo por parte do Ministerio de Comercio. Regresando a que se fixo a si mesmo, compartía as noites de estudos traballando na histórica clínica dental do doutor Porfirio, na praza Maior, na primeira planta da Casa dúas Quiroga. Segundo fillo do entón moi querido Bernardino Veleiro, Ou Marcol, de oficio barbeiro (pero tamén acomodador do estrañado e histórico Pavillón Neira), e de Lola Bravo, perruqueira, o falecemento temperán do seu emprendedor irmán Cesáreo (xa propietario de Almacéns Gavilán e primeiro presidente do Club Deportivo Arenteiro), ao que Juan prestou toda a axuda posible nos seus complexos tratamentos clínicos en Madrid, levou a asumir o papel de baluarte da familia xa orfa, coa súa cuñada Leontina Alemparte e os seus sobriños Lola e César, que sempre lle estiveron moi agradecidos polo seu constante apoio.
Para Lola, os Veleiro-Reboredo eran a súa familia querida. Cando se fala de xenerosidade, ese substantivo adoita banalizarse, pero no seu caso adquire unha dimensión plena, pois moitos son os carballiñeses aos que axudaría , xa fosen en xestións administrativas ou en solucionar o seu futuro profesional. Era tamén o orgullo indisimulado do seu pai Bernardino, o seu mellor propagandista. Nunca se desvinculou do Carballiño, que visitaba varias veces ao ano e antes da pandemia, conducindo desde Madrid para levar ao seu regreso, produtos de aquí, como (por citar algúns), queixos de Ou Geilán, algo de viño, augardente de herbas e o que se terciara para gozar dos sabores que en Madrid non había. E ata fai apenas un par de anos, dábase os seus paseos pola rúa Principal onda a súa esposa Puri, ou en solitario polo Parque Municipal seguindo o curso do Arenteiro. E tomábase o seu obrigado café no Peñasco. Para Juan Veleiro, só teño palabras de agarimo. Por caprichos do destino foise apenas 10 meses despois que a súa sobriña Lola...