«Os que ían traballar ás minas de Riotinto trouxeron o fútbol a Viana»

María Cobas Vázquez
maría cobas O BARCO

OURENSE

Una imagen con 76 años de historia. El San Fernando y el Gran Capitán trivés en un partido disputado en A Pobra de Trives en 1949. La imagen está recogida en el libro «CD Viana. Cien años de leyenda».
Unha imaxe con 76 anos de historia. O San Fernando e o Gran Capitán trivés nun partido disputado na Pobra de Trives en 1949. A imaxe está recollida no libro «CD Viana. Cen anos de lenda».

Jesús Salgado recupera nun libro cen anos de historia do equipo local

16 dic 2025 . Actualizado á 22:59 h.

Nas primeiras décadas do século pasado era habitual que no mes de novembro moitos veciños de Viana do Bolo, Vilariño de Conso, A Mezquita e A Gudiña viaxasen ata Huelva para, durante os meses nos que non había labor no campo, traballar nas minas de Riotinto. Alí compartían corte e tamén tempo libre (o pouco que tiñan) cos ingleses que trasladara a Andalucía a compaña británica. E deles aprenderon un divertido deporte que despois trouxeron de volta a casa: o fútbol. «Da man deles chegou o fútbol a Viana», lembra Jesús Salgado. «Esa historia contouma o meu avó, porque o seu pai fora a Riotinto», engade o escritor.

Nacía entón unha afección que en 1924 materializouse coa posta en marcha do Sparta FC Viana, que xogou na tempada 1925-26. «Ou presidente era ou médico José Manuel Arias, Bailarón; ou cronista era Eleuterio Antón e ou adestrador era Vedrines», relata Salgado, que acaba de publicar un libro sobre o centenario do equipo local. Porque aínda que foi evolucionando e incluso cambiou varias veces de nome, a orixe do actual CD Viana hai que buscalo cen anos atrás.

El equipo de 1975. Aurelio, Pirri, Mino, Emilio (Llamas), Licesio, Sergio, Germán, Vicente, Outeiriño, Veloso, Benigno, Pepe y Joaquín.
O equipo de 1975. Aurelio, Pirri, Mino, Emilio (Chamas), Licesio, Sergio, Germán, Vicente, Outeiriño, Veloso, Benigno, Pepe e Joaquín.

Naquel momento creouse o equipo, pero en realidade para aquel entón xogaba xa en todas as parroquias. «Había moita afección e case todas as parroquias tiñan o seu propio equipo», lembra Salgado.

Non ten unha explicación clara o autor sobre o por que do nome. Aquel Sparta que aínda se conserva en Viena e Moscova, replicouse nunha pequena localidade ourensá. Cre que puideron traelo tamén os propios traballadores de Riotinto. Despois o equipo se rebautizó como Imperial tras a guerra civil. Máis tarde foi o San Fernando e anos despois transformouse no Bibei. Despois houbo un parón e no 1973 se federó o CD Viana. «Fíxose para poder empezar a competir na temporada 74-75», rememora.

Na historia do Viana hai moitas sagas familiares. «Agora están xogando os netos dos primeiros futbolistas», di. Noutro casos, a testemuña pasouse de pais a fillos. E cita como un exemplo o caso de Héctor García-Ávila, o máximo goleador hai dous anos, cando se xestou o ascenso do equipo. O seu pai, Germán, foi tamén unha figura destacada no Viana.

Entre as xestas do equipo está gañar a Copa Deputación. Foi en 1989 e unha imaxe daquel momento ilustra a portada do libro, que Salgado sacou á venda en colaboración co club e que mañá (19.30 horas) será presentado oficialmente nun acto na Casa dá Cultura. Todo o recadado coas vendas destínase ao propio CD Viana, que este ano suma ao redor de 250 socios.