Este galego foi 18 veces ao festival de Eurovisión: «Israel concentrou o televoto pola polarización»
OURENSE
O ourensán Eliseo Rivas relata en primeira persoa como viviu a última edición do concurso celebrado en Malmö (Suecia)
15 may 2024 . Actualizado á 20:33 h.Fun 18 veces a ver o festival de Eurovisión en directo. Sempre imos nove días, desde o sábado anterior á final do concurso. Este ano voamos a Copenhague, onde estivemos tres días e despois cruzamos a ponte ata a cidade sueca de Malmö, onde se celebrou esta edición de 2024. É unha cidade grande, extensa, de pisos baixos e cun par de rúas comerciais. Aínda que os suecos son moi eurovisivos, o ambiente era moi tranquilo, con moita seguridade debido á polémica política. Un día, antes dunha semifinal, atopámonos unha gran manifestación prol Palestina. Había moita xente, pero desenvolveuse tranquilamente. Había dous helicópteros sobrevoando continuamente a cidade e moita vixilancia na entrada do Malmö Area. O ambiente varía segundo a cidade e o ano. Por exemplo, o ano pasado en Liverpool os ingleses dérono todo. Ao chegar, os membros do euroclub de fans reunímonos na discoteca oficial. Por alí pasan ás veces os artistas, aínda que só vimos aos que non se clasificaron para a final e a algúns bailaríns. Os demais están moi ocupados, concentrados en preparar a voz e nos seus ensaios.
Este ano as miñas cancións favoritas eran as de Bélxica, Reino Unido e a que gañou, a de Suíza, aínda que tamén me gustaban a de Francia ou Países Baixos. Este último foi expulsado e a de Bélxica quedouse na semifinal. Esta vez non estiven moi acertado no meu cálculo. Os fans xa escoitamos todas as cancións en canto as preseleccionan. A do belga gustoume, pero é verdade que en canto a voz e posta en escena foi frouxo. O cantante de Suíza, ademais de que a canción era boa e gustábame, ao velo en directo enseguida vimos que era gañador pola súa posta en escena e porque Nemo é un portento vocal. Por primeira vez este ano actuaron nas semifinais os representantes dos Big Five, as cinco televisións que máis diñeiro dan ao festival e que por iso se clasifican directamente para a final. Por iso puidemos ver a actuación de Neboenta. Gustábanos a canción e eles son moi simpáticos. Vímolos na pre-party que se celebrou dous meses antes. O que máis nos gustou das semifinais foron os opening, coa actuación dun artista sueco e foron espectaculares.
O escenario era súpers novo. Os suecos son moi innovadores en canto á realización en Eurovisión e nos escenarios. O Malmö Area é grande, cabiamos unhas doce mil persoas, estaba moi ben organizado e estábase ben. Os fans que pertencemos a OGAE (Organización Xeral de fans de Eurovisión), o club oficial, conseguimos as entradas por esta vía. Hai que cumprir algúns requisitos, como asistir a un congreso anual, que se adoita celebrar en Madrid, e participar nas redes sociais. A cada país asígnanlle un número determinado. Para acceder á final, que comeza a retransmitirse ás 21.00 horas, hai que chegar como unha hora antes porque van colocando á xente. Son aproximadamente tres horas as que hai que estar alí. Ao ser un programa en directo, aínda que acabas canso leva ben. Sarna con gusto non pica.
Na final, a actuación de Neboenta gustou. Todo o mundo coreaba o retrouso. Este ano foi raro. O ambiente entre o público estaba enrarecido polo tema político. Cando saía a cantante de Israel todo o mundo apupábaa. A través da televisión non escoitaba tanto, pero alí si. Tamén houbo un apupo tremendo cando deron os votos de Holanda -leunos o supervisor executivo Martin Österdahl- tamén houbo apupo tremendo. No público había medo a que gañase Israel, aínda que o televoto esperabámolo. Está todo moi polarizado e a xente que vota faio en positivo. Así que os prol Israel votaron e concentraron o voto. Tamén en España. Moita xente ve o programa, pero non levanta o teléfono para votar. Os que querían apoiar a Israel si o fixeron. Sempre se di que Eurovisión está politizado, pero eu creo que os espectadores dos países se votan uns a outros máis por afinidade lingüística ou cultural. Os portugueses entenden máis unha canción en español e por iso vótana e o mesmo ocorre en España con Italia ou Portugal. A política afecta, como en todo, pero non tanto. En vinte anos só se repetiu unha vez un triunfo, o de Suecia.
En canto ao público cada ano vense caras novas. Non sei ben por que ten tirón entre a xente nova. Cando eu empecei a velo só había dúas canles, pero agora hai moitos máis. No 2002 enganchou por Operación Triunfo, pero xa pasaron máis de vinte anos diso. En xeral, é un programa de máxima audiencia. Non só en España, tamén en Islandia e no resto de países nórdicos. O seguidores LGTBI+ sempre están moi unidos a Eurovisión. Grazas a esa parte da poboación, o festival mantense. A UER só deixa pasar ao recinto da final as bandeiras nacionais e a do arco da vella LGTBI+. Nin sequera deixaron a da Unión Europea. Gústanos moito a música e os espectáculos. Creo que tamén teñen tanto seguimento neste colectivo porque non temos cargas familiares e temos liberdade de movemento para viaxar.
A anécdota do festival foi a ruptura do micrófono polo gañador Nemo. Non sei se será Loreen a gafe porque, hai once anos, foi ela quen llo entregou á gañadora, a danesa naquela ocasión, e tamén se lle rompeu o micrófono de cristal.
Agora toca aforrar para o próximo festival, na Suíza. Ata setembro non dirán en que cidade se celebra, hai tres que se postulan. Estamos a pensar en abrir xa unha conta, porque é un país carísimo. Suecia tamén é caro e Dinamarca aínda máis, polo que vimos nos tres días en Copenhague.