Non falo do que interpretou John Wayne na espléndida película de John Ford, senón do home tranquilo que Fernando González Laxe foi durante anos na política galega e segue a selo hoxe como expresidente da Xunta de Galicia e catedrático emérito de Economía Aplicada na Universidade da Coruña. Un home tranquilo, de aceno amable, falar pausado e riso sempre a punto nos beizos. O pasado día 5 recibiu o Premio Fernández Latorre por ser un autor prolífico, con numerosas obras publicadas e incontábeis colaboracións en xornais galegos e de ámbito estatal sobre a realidade galega e a economía europea. Si, Fernando González Laxe escrebe moito e escrebe ben, moi ben; porén, a comezos dos anos 70, cando cheos de ilusións coincidimos no PSdeG, aborrecía escribir. Analizaba con rigor os temas ata telos claros, pero custáballe levalos ao papel. E aí interviña eu de amanuense. Como el vivía en A Coruña e eu en Ferrol, viámonos nunha cafetería de Pontedeume e explicábamos. Eu tomaba notas e despois redactábaos. Aquelo foi «o comezo dunha fermosa amizade» e tamén o comezo da miña admiración polo técnico e o político que había nel. E cando en 1987, con 35 anos, logo do voto de censura a Fernández Albor, presidiu a Xunta co Goberno tripartito, eu sabía que o faría moi ben. E fíxoo. Fixérono todos porque, en palabras súas, aquel Goberno no que nunca houbo o menor roce e el tivo a última palabra, funcionou como un big bang.
Importantísimo en González Laxe é o sentido do humor. Como nunca aprendeu a pronunciar o x, Manolo Rivas chamoulle Lakse e ninguén se divertiu tanto coma el coa enxeñosa ocorrencia. Era tan miudiño, aparentaba tan pouca cousa, que na visita ao rei representeino como un neno sentado nos xeonllos reais, e riu tamén. O humor intelixente, o humor ao xeito cervantino, permitiulle superar unha situación tan surrealista como a inimizade de Felipe González. A moción fixérase co visto bo de Alfonso Guerra nunha xuntanza na casa de Paco Vázquez en Gandarío, á que asistiran Guerra, Galeote, Paco Vázquez, Sánchez Presedo e Laxe, despois de ben comer, ben beber e ben rir. Pero Felipe González non a aceptou e ao presidente González Laxe nunca o recibiu. Tampouco apareceu por Galicia para apoiar o PSOE na campaña electoral das autonómicas de 1989, con Laxe de candidato á presidencia, que obtivo 28 deputados —seis máis que nas anteriores e o maior número ata hoxe—, nas que Fraga acadou a maioría absoluta por un deputado. Alfredo Conde participou co PSOE e no libro A conto de Fraga di que Txiqui Benegas, íntimo de Felipe González, lle aconsellara con palabras discretas, desas que ao bo entendedor lle abondan, «non ser inxenuo e non esforzarse moito porque a cousa estaba máis ou menos decidida».
O tempo permite ver quen é quen na política. E as caricaturas tamén. Nas moitas que lle fixen, vese a boa xente, o bo economista, o bo político e o home tranquilo que Fernando González Laxe é.