Escoito un debate na radio apaixonante. É un clásico. Hai expertos que din frases desas que se pon nas cuncas, pero que ás veces axudan moito. Educar é deixar ir. Un neno sobreprotexido é un adulto incapaz. Un neno hiperprotegido dá a luz a un adolescente hiperprotegido e leste a un adulto errado. Os que saben poden seguir así ata o infinito e máis aló. Pais de cristal con medo a que aos seus fillos lles poida pasar de todo traen consigo fillos de cristal. Pero é que contan máis. Son escenas que vemos todos os días e que dan lugar a categorías.
Un fala dos pais quitaneves. Son os que preparan o camiño dos seus fillos de tal xeito que non é que intenten despexar a vía; é que pretenden sinalizar e balizar cada paso que van dar, aínda que estean na distancia. Non é que haxa pais que acompañen aos seus fillos cando non son requiridos a revisar a nota dun exame no colexio. É que os hai que van co seu fillo cando están nos institutos e ata cando xa son universitarios. Nunca o vira. O meu pai só foi unha vez ao colexio por min. Creuno necesario. Un profesor abrírame a cabeza contra o encerado por portarme mal. Non debín portarme mal, pero ao meu pai non lle pareceu o de abrirme a cabeza unha recompensa xusta. Outra vez, foi o colexio o que veu á miña casa. Nese caso, era tan grave que eran os profesores os que tiñan toda a razón.
Hoxe estamos amais dos rapaces acotío. Xa saben. Ao primeiro fillo medímoslle cun termómetro a temperatura da auga cando o bañamos. Ao segundo, tirámolo á bañeira sen comprobar se había auga. Ao terceiro, dicímoslle que se bañe el. Pero a maioría son os outros. Eses que, como dicía, dan lugar a categorías. Está o pai xestor. En singular, adoita ser el, non ela. É o pai que sabe máis que o adestrador de fútbol, normal neste país no que todos somos seleccionadores de España. O pai xestor sabe tamén máis que o profesor de música, aínda que cando canta na ducha na súa casa pechan todas as portas. Sabe máis que o director do colexio. Sabe máis que a de inglés. Despois está a nai bocadillo. As nais seguen sendo maioría nos parques. E esta nai bocadillo irrompe neses parques acolchados que hai hoxe —nada que ver cos de terra e charcos de antes— cun pedazo de bocadillo na man, detrás da súa criatura. A súa criatura está a tirarse polo tobogán cos seus amigos, algo necesario. Socializar, facer grupo, levarse paus cos amigos e dos amigos, pero aí chega ela coa frase: «Come o bocadillo, a miña vida».
A túa vida non é túa. Os fillos son do mundo. Tardamos en aprendelo. Está a nai gacela. Agora é unha praia perfecta. O neno cae na area, unha area perfecta sen restos de botellón. A criatura vai levantar sen problema, despois do morrazo. E entón ve a cara desencaixada da súa nai, a coñecida como nai gacela. A nai gacela saíu á carreira tan pronto viu a caída para salvar ao neno da area… O rapaz asústase máis por esa reacción desproporcionada que polo pau que levou. Imos mal por estes camiños. E esquecemos que os nenos son moi listos e enseguida responden a tanta sobreprotección converténdose eles na categoría de neno extorsionador.