Di a RAE que vítima é a persoa que padece un dano ou que morre por culpa allea ou por causa fortuíta. É tan preciso o dicionario da lingua española que, xusto despois das cinco acepcións que atribúe á palabra, tamén recolle «facerse a vítima» e defíneo como queixarse excesivamente buscando a compaixón dos demais.
Iso é o que estivo facendo ostentosamente nos últimos días Carlos Mazón, e o que tamén estiveron facendo reiteradamente o fiscal xeral do Estado, Álvaro García Ortiz, e a súa contorna. En ambos os casos hai habido un intento de ir de vítimas. Nin un nin outro o son.
O máis evidente e recente dos dous é o caso de Mazón. Non se preocupou antes da chegada das choivas, a pesar de que varias institucións advertiron de que por diante viñan unhas horas moi críticas. Estivo desaparecido nos peores momentos da dana, cambiou de versión sobre onde estivo e que responsabilidade tivo no tardío envío da alerta, non foi capaz de dar a cara ante as vítimas en ningún momento ao longo de doce meses de espera, leva un ano aparafusado á cadeira pese ao falecemento de 229 persoas. E cando finalmente decide dimitir —cando xa as presións era inaguantables—, anúnciao pero facéndose a vítima. Denunciando unha campaña na súa contra, criticando aos partidos da oposición, ao Goberno central, a Pedro Sánchez, á Aemet. «Estes meses foron durísimos... Hai habido momentos insoportables para min, pero sobre todo para a miña familia». Quizá foi a frase menos acertada da súa intervención. A súa familia está sa e salva. Insoportables de verdade foron os momentos polos que atravesaron e seguen atravesando as familias dos 229 mortos que deixou a dana. É inexplicable que Mazón atrévase a comparar a súa dor co das vítimas.
Salvando as distancias, porque o de Mazón é un caso con moitos mortos polo medio, tamén o fiscal xeral do Estado traballou esa versión de «facerse a vítima». Fíxoo el, insistindo en que ten que seguir no cargo porque irse sería «unha cesión aos delincuentes». E fíxoo boa parte da contorna socialista, desde algúns ministros ata o mesmo presidente do Goberno.
Pero non foi unha vítima. Unha cousa é que Miguel Ángel Rodríguez lanzase un conto para intentar aparentar que Alberto González Amador non era culpable da fraude que se lle atribuía; e outra moi diferente que, para desmentilo, o mesmísimo fiscal xeneral do Estado revele datos confidenciais, se é que o xuízo confirma que foi así.
O gran problema da política moderna, como moi ben din que resumiu o propio fiscal xeral, é o relato, a pugna por ver quen gaña o relato. Mazón intentando convencer o público de que foi vítima dunha campaña; o fiscal intentando vender que foi vítima dunha cacería. Cando a realidade é moi clara: un é o responsable dunha nefasta e neglixente, por ausente, xestión das primeiras horas da dana, no caso de Mazón. E Ortiz é responsable dunha xestión temeraria, ao desmentir un conto atropelando os dereitos dun cidadán acusado de fraude.