Un dos meus asuntos predilectos é a reflexión ao redor de Vox: o seu papel na política española, os seus excesos, a súa indisoluble unión co destino de Pedro Sánchez. Este último contido perseguiume durante os últimos anos. Sosteño, e non me desvinculo de tal aserto, que o grande aliado de Sánchez é Vox. Xa o 11 de decembro do 2018 expresei o meu desafecto con Vox, o artigo titulábase Refutación de Vox e os seus predecesores. Con todo, o argumento que agora me ocupa tivo a súa estrea o 30 de abril do 2019, hai máis de seis anos: Vox, a grande obra de Sánchez. Ese titular podería encabezar todos os artigos que escribín sobre este partido político. Certo, é a grande obra de Sánchez. Ao único que en verdade interésalle a súa existencia é a Sánchez. E Sánchez depende de Vox, unicamente de Vox, para convocar eleccións. Está acurralado pola corrupción. Os presupostos son unha quimera. As leis fundamentais que leva ao Congreso non conseguen maioría parlamentaria. Está na corda frouxa. Calquera outro gobernante nunha democracia avanzada caería. A el sostéñeno os seus socios. De xeito inexplicable. Gustaríame saber cal é a diferenza entre sóbrelos do Partido Popular e os do PSOE. Estes últimos, en realidade, eran máis elocuentes: levaban o selo e o emblema do puño e a rosa. Os seus socios, que en tantas ocasións ofrecen leccións de hixiene democrática, que agardan para solicitar a convocatoria electoral. O dignísimo PNV de Aitor Esteban, por que mantense en silencio? (é difícil esquecer os seus peroratas apoiando a moción de censura do 2018). E a esquerda á esquerda do PSOE, que por «xenética» ofrecen unha altura moral superior ao resto dos mortais, van seguir sostendo a este presidente acosado pola corrupción? Sosterano, que a ninguén lle caiba a menor dúbida. Con todo, isto non lle preocupa demasiado a Sánchez. Xa dixo que se ten que gobernar sen o Parlamento, gobernará. El agarda o momento para convocar eleccións. E as eleccións só dependen de Vox. Se Vox segue subindo nas enquisas, Sánchez convocará de inmediato. A campaña xa a terá deseñada. Será unha nova campaña do medo: «Vén a ultradereita!».
Nas súas previsións, sen dúbida, está o feito de que os votos de Vox son votos que arrebata ao PP. Quizá se equivoquen. Tamén será notable nos seus prognósticos o feito de que o voto da ultraizquierda (hai quen pensa que en España só existe a ultradereita?) agregarase ao PSOE. Por tanto, xa só agarda o momento. E creo que está próximo. Queda deseñar os presupostos: os mellores da historia, que ninguén o dubide. Rexeitaranos. E con ese rexeitamento terá a escusa perfecta para desdicirse unha vez máis: as eleccións non serán no 2027. Pero ninguén convoca eleccións para perdelas. Só unha vez, con Aznar fronte a González en 1996, un presidente foi desposuído do goberno que ostentaba. Sánchez será o segundo.