O amor sen límites de Rebeca e Miguel: «Temos un 80% de discapacidade e namorámonos para sempre»

MARCOS MIGUEZ

Miguel López ten 50 anos e Rebeca Cernadas 35, unha diferenza de idade que para ningúns podería ser unha barreira. Pero eles tiveron que saltar tantas ao longo da vida que, cando se cita esa distancia xeracional, ela solta unha gargallada e unha frase garatuxeira que a el faille sorrir: «Eu é que prefiro un home maduro...». Miguel e Rebeca son moi distintos. A el gústalle dela que é extrovertida, «bo persoa, cunha beleza que salta á vista», vital, e tan alegre que lle achega moitísima enerxía. Ela di del que é un galán, cunha caballerosidad que a apabulló na súa primeira cita, e cunha determinación única para conseguir o imposible. «Vino arrastrándose polo chan facendo calquera cousa para axudarme, el loita por min», emociónase Rebeca. Dio con coñecemento de causa, porque ela está diagnosticada de esclerose múltiple desde os 17 anos, e agora, cun 83% de discapacidade, apenas pode porse de pé se non é con axuda dunhas barras que ten no seu cuarto. O resto do día está sentada nunha cadeira eléctrica que, segundo asegura, «permite facer de todo, porque non se quere perder nada».

Miguel comparte con Rebeca a mesma enfermidade, e tamén descubriu moi cedo, aos 16, que algo ía mal. «Deime conta de camiño ao instituto, unha perna arquexóuseme así, sen máis, e non era capaz de abrir unha man. Nese momento os meus pais leváronme ao Chuac, fixéronme probas, pero entón non había un diagnóstico como agora, tardei moito en saber que pasábame. Como era mozo, fun tirando, mantíñame relativamente estable e, bo, puiden facer unha vida: estudei arquitectura técnica, traballei, casei, logo separeime, ata que no 2006 a enfermidade foise complicando e xa me cansaba moito ao camiñar», apunta Miguel, que desde o 2019 usa a cadeira motorizada, aínda que na casa pode estar de pé cun andador, porque mantén certa independencia dentro dun 79% de discapacidade.

«Eu estou peor que el —di Rebeca, que xamais se queixa e non é das que se victimiza—, a min a vida deume moi pouca tregua; xusto despois de facer a selectividade, quixen sacar o carné de conducir, e cando estaba na autoescola deime conta de que a luz da clase me cegaba, non vía nada, aí empezou todo, porque o primeiro brote deume no nervio óptico, aínda que tardei moito tamén en ter un diagnóstico». «O traumatólogo dicíame que camiñase, pero eu non podía. Lembro un día que ía coas miñas amigas á Virxe dá Barca, en Muxía, e alí a perna, sen golpearme nin nada, dobróuseme. Entón púxenme unha xeonlleira e unha muleta, e ala, seguín de festa», ri Rebeca.

Ela conta a enfermidade con toda a crueza e sen panxoliñas, pero se algo non quere, é que a miren con condescendencia. «Non, non, mira, eu fixen Administración e Dirección de Empresas, en Económicas, na Coruña, e xamais lles dixen aos profesores que pasábame, e iso que case non vía, e xa usaba muletas. Recordo que o meu pai me tivo que cubrir a matrícula porque eu non vía nada. E o pobre dicíame: “Rebequiña, como te vou a deixar aquí soa, se non podes nin escribir?”. Pero eu mas apañé, refuxieime en estudar e estudar e saquei a carreira, aínda que tiven oito brotes nese tempo», sinala.

Desde que se veu a estudar á Coruña, Rebeca decidiu vivir soa —os seus pais residen na aldea de Salgueiros, en Dumbría—, unha independencia que ela foi gañándose nunhas circunstancias moi adversas. «Non foi doado, cada vez que me caía en calquera sitio tiña fritos aos da Cruz Vermella porque coa teleasistencia viñan levantarme e aos dous minutos xa estaba outra vez no chan, e eu tiña que volver chamalos», apunta Rebeca, que segue mantendo o seu piso e esa vida gañada a base de esforzo en soidade.

«O primeiro brote deume aos 17 anos, tiven que usar muletas e xa empecei con incontinencia urinaria, así, como ía ligar cun mozo? Con Miguel falo a mesma linguaxe»

«Pero agora é distinto, Miguel pásase aquí o día, compartimos moito tempo xuntos», dille mirándolle á cara. El emociónase e os ollos humedécenselle: «A vida deume unha segunda oportunidade, eu non agardaba isto, namorarme deste xeito e, mira, foi unha sorte. Como di a canción de Melendi: “Destino ou casualidade?”».

Rebeca, que é todo corazón e repara moito nos detalles, conta como se coñeceron: «O amor xurdiu nunha merenda coa Asociación de Esclerose Múltiple da Coruña, foi no 2019; bo, aí foi cando nos vimos por primeira vez —rectifica—, eu tiña 29 anos, e quería coñecer a xente que estivese a pasar polo mesmo que eu, porque xusto empezaba a usar a cadeira motorizada. Eu primeiro andei con muletas, despois con andadores, máis tarde con cadeira manual ata chegar a este punto no que me atopo agora». «E ti atropeláchesme, décheslle marcha atrás e atropeláchesme», matízalle de broma Miguel, que, se fai memoria, lembra que o que lle chamou a atención dela foi a súa forma de falar tan doce.

«A min de Miguel gustoume que fose tan galán —engade Rebeca—, estivo todo o tempo moi atento, acompañoume ao ascensor, e eu dicía: “A min un home nunca me fixo algo así!”. A miña sorpresa foi que ao día seguinte me mandou un wasap preguntándome se me podía chamar, porque eu lle dera o meu teléfono a todos os compañeiros que estaban alí. Díxenlle que si e desde entón non paramos».

A Miguel e a Rebeca, en pleno comezo da súa relación, a pandemia separounos fisicamente. Ela tívose que marchar á aldea de Salgueiros (Dumbría) a casa dos seus pais porque na Coruña, soa como estaba, tampouco a podían atender as auxiliares que a axudaban (e axúdana) diariamente.

Con todo, esa distancia física traduciuse nunha intimidade emocional moi intensa. «Chamabámonos acotío, dabámonos/dabámosnos os bos días, as boas noites, sentímonos xuntos todo o tempo», expresan ao unísono. A relación avanzou, e Rebeca, que se apunta a un bombardeo, decidiu que quería presentarse ao casting da película Campeonex, de Guillermo Fesser.

«Cambiounos a vida, queremos que non nos quede nada no tinteiro»

«Estudei con Miguel o papel, aínda que en realidade non se axustaba moito a min, e non me colleron, porque era para unha moza que tiña mobilidade, pero, bo, prepareino moito e un día na casa, mentres el me axudaba con iso e gravábame, estabamos sentados no sofá e Miguel deume un besou», confesa Rebeca, que tivo claro que estaba ante o amor da súa vida. Por iso propúxolle a el que, se quería algo serio con ela, selasen o seu compromiso cunha alianza —que locen orgullosos na súa man— coa data do seu aniversario: 12-06-2022. «É o noso compromiso, non estamos casados, el é a miña parella e eu son a súa parella, ata que esteamos arrugaditos, como di a canción, verdade?», reclámalle Rebeca a Miguel.

Cambiouvos o amor a vida? «Totalmente, a min por completo —responde ela—. Eu teño incontinencia urinaria, e para saír de mozo, na universidade, buf, non me atrevía porque se me escapaba o pis, como ía empezar con alguén? En cambio, con Miguel falo a mesma linguaxe, os dous temos cueiro, sabemos o que hai. Eu fixen o que puiden dentro das miñas posibilidades; naquela época saía por Santa Comba, pola Coruña, pero a min a vida permitiume moi poquitín...».

«Miguel agora —continúa Rebeca— é o meu motivo cada día, el ten o seu piso, eu o meu, el é fillo único, e os seus pais quérenme como a unha filla, cóidanme moitísimo. Eu non podo dicir nada, porque o meu pai a Miguel quéreo igual, é o que el diga, fíase moitísimo», pero ningún dos dous acepta que estean xuntos só por darse compaña, por combater a soidade. «Non, non, nós prometémosnos ese 12 de xuño e o noso é amor eterno», sentenza Miguel, algo que subliña, con outras palabras, Rebeca: «Eu dígolle que imos estar juntitos sempre. E se temos que irnos a unha residencia, pois nos imos, prometémosnolo», míralle de novo Rebeca aos ollos e, entón, saltan faíscas.

«Mira se hai amor que eu levo un implante anticonceptivo, con iso dígocho todo», sóltase Rebeca, que confirma que ambos están máis que satisfeitos no plano sexual. «Eu son flexible, e máis coa medicación que tomo, e el pode sen ningún problema, e cando non poida..., pois xogaremos aos médicos!», chancea ela, aínda que Miguel apunta que o maior inconveniente é a calor. «Déixanos moi fatigados, iso notámolo moito».

Como son unha parella que non para, inqueda e viaxeira, xa se foron dúas veces de cruceiro, encántalles ir a concertos e son moi fans dos monólogos de humor —«desde Oswaldo Digón, pasando por Raúl Cimas ou David Perdomo, non nos perdemos nin un», sinalan—, pero non teñen ningunha dúbida de que moita desa adrenalina, dese impulso vitorioso, veu do amor. «Deunos enerxía para tirar, porque nós non pensamos moito no futuro, imos paso a paso. Cambiámoslle o valor á vida, vémola diferente, cada día queremos facer o que non fixemos onte, que non nos quede nada no tinteiro, queremos aproveitar ao máximo. Hai días que temos a axenda cargadísima, que se fisio, que se piscina, imos a vela adaptada grazas á Asociación María José Jove, manualidades… Apuntámonos a todo, buscamos distraernos, facer cousas», sinala Rebeca, que sabe, como Miguel, canto custa saltar unha barreira.

«Podemos con todo»

É tan forte a súa unión que cando se lles pregunta se ese amor dalgún modo freoulles a enfermidade, asenten á vez: «Si, si, estar xuntos e namorados fíxonos sentir que podemos con todo». Por iso agora escribiron un libro, que aínda non saíu publicado e que titularon A nena da randeeira, que é outro soño cumprido, no que relatan a súa historia de amor, tan única e excepcional. «Nós non coñecemos a ninguén que se namorou en circunstancias como as nosas, si coñecemos a unha parella que ela ten lupus e el esclerose, pero os dous con escleroses, en cadeira motorizada e con cueiro... Isto foi unha sorte dentro da nosa situación, unha lotería coa que non contabamos!», dinse mentres se dan a man.

Se fan balance e proxéctanse no hoxe, ela só bota de menos unha cousa: «A min quedoume a pena de traballar, saquei unha matrícula de honra en Función Financeira e gustaríame desenvolver esa parte. Collíanme como bolseira no aeroporto de Alacante, pero eu estaba aquí, e con esta enfermidade, como llo ía a expor aos meus pais? Boto de menos dicir iso que ás veces comentan as miñas amigas de “Ai, é que o meu xefe é non sei que”. Boto de menos poder queixarme dun xefe…!», ri. Miguel si puido traballar, chegou a ter a máis de cen persoas ao seu cargo e pasou por outras experiencias duras, quizais por iso valora como un tesouro o amor de Rebeca, que é todo expresividade e cariño cara a el. «É a mellor, é todo sinxeleza», debúxaa, mentres revelan que os dous apostan ao número 8 na vida, porque ela naceu un 8 de decembro e el un 8 de agosto. «Saxitario e Leo, que lume!», augúrolles como pitonisa un futuro prometedor.

«A xente quéixase de vicio, pero eu non son quen para xulgar iso —atrévese Rebeca—, cada un ten os seus motivos, pero cando che vén unha enfermidade dexenerativa como a nosa, non che queda máis que aceptar e vivir a lume de biqueira. Eu creo que a miña nai aínda non o asumiu, aínda cre que me caio porque me deixo ir, para ela é moi duro». «Só teño unha queixa —reclama Rebeca— e é que a xente maior é moi intransixente, eu téñolles respecto, pero se estou na mesma cola en cadeira de rodas, non teño por que cederlles o sitio».

Hoxe o plan de Miguel e Rebeca é intenso, e como todos os días volverán enfrontar dificultades que outros nin se imaxinan. Ela levantarase e apoiarase nas barras do seu cuarto para intentar ir soa ao baño, comerán xuntos no comedor social, porque Rebeca xa non pode acender a cociña, el axudaralle coa súa andador á hora de merendar para acadarlle as cousas —«Córtame o kiwi», conta ela con mimo—; as auxiliares deitarana ás oito e media, —«como as galiñas», ri— e xuntos, acendidos por un amor sen límites, continuarán ese destino, ou casualidade, que lles tocou na vida.

---

---

---