Fúlbol: Brasil e Galicia
Meu nome é Jayme Brandão, son director de fútbol do Galícia Esporte Clube, unha agrupación brasileira fundada por inmigrantes españois, máis especificamente da rexión de Galicia, en 1934, en Salvador-Baía. No noso centro de adestramentos hai unha capela en homenaxe ao Apóstolo Santiago. O Granadeiro, alcume do noso club, foi o primeiro tricampión baiano da historia e ten 5 títulos estatais. Xa foi unha gran potencia no fútbol da Baía e agora está se reestruturando para volver a crecer.
Este domingo o noso club conseguiu o ascenso á 1ª división do campionato baiano, despois de 12 anos lonxe da elite do fútbol. Foi un partido decidido nos penaltis e gañado por 9 a 8. Fariámolo moi felices se o noso feito deportivo fose rexistrado no sitio web e nas redes sociais dos galegos. O noso sitio web é www.galiciaec.com.br e o noso Instagram é @galiciaeca. Jayme Brandão. Salvador-Baía.
As vilezas por diñeiro
O diñeiro é un dos deuses máis adorados e para conseguilo, mantelo e acrecentalo, o ser humano é capaz de executar as maiores vilezas. Vén á miña memoria unha anécdota: o emperador romano Vespasiano, necesitado de repor as exhaustas arcas públicas, implementou un imposto, agora chámano harmonización, polo uso das letrinas debido a que os ouriños se utilizaba para fins lucrativos; o seu fillo mostrouse moi indignado pola decisión do seu pai e cubriuno de reproches e denuestos. O emperador, mostroulle unhas moedas ingresadas grazas ao devandito gravame preguntándolle se lle desagradaba o seu cheiro; Tito respondeu negativamente e o seu pai replicoulle cun comentario que se resume: Pecunia non olet (o diñeiro non cheira). Esta expresión latina fai énfase en que o valor do diñeiro non se ve afectado pola súa orixe: como se conseguiu, que ignominias se perpetraron para a súa obtención. O diñeiro que entra ao peto de forma abxecta, ilícita, cumpre os seus fins; a nosa membrana pituitaria non detecta nada, pero si, suponse, a nosa conciencia. A riqueza, por exemplo, grazas a rexentar casas de lenocinio, de masaxes sui géneris, atenta á ética, ao decoro e hiede; non existe ambientador que elimine o tufo e a fetidez. Francisco Javier Sáenz Martínez.
O islam, o odio e o respecto
Estes últimos días, un feito illado serviu de coartada para desatar unha onda de odio organizada, instrumentalizada e acirrada. Non a impulsa a razón, senón o medo inducido e moldeado por quen só saben explotar emocións e fabricar culpables.
O peor é que esa mesma axitación converte a ignorancia nun batiburrillo onde nacionalidade, fe e delito confúndense coma se fosen o mesmo. E, nesa confusión interesada, o islam volve ser o preferido. O islam non é o problema; é unha relixión que defende a xustiza, a compaixón, a paz e a dignidade humana. O islam non ameaza a ninguén. O que nos ameaza é o analfabetismo emocional de quen necesita un inimigo para xustificar o seu rexeitamento. A miseria intelectual de quen non saben pensar sen buscar inimigos.
Se algo debería alarmarnos a todos é a brutalidade coa que ningúns dos nosos concidadáns están dispostos a activar para dividir, sinalar e perseguir con tal de impor a súa visión estreita do mundo. Aarón Argudo Palacios. Lugo.