Ningúns contemplamos atónitos como é posible que aqueles que dirixen —non se sabe moi ben cara a onde— o noso país, España, poidan atesourar ese carácter impertérrito que escenifican recurrentemente ante a hecatombe institucional na que nos atopamos. Nada xa, bo, desde fai moito, prodúcelles o máis mínimo pestanexo.
Agora, por se non fose pouco todo canto sucedeu desde o pasado 11 de marzo do 2004, tivemos noticia dun novo capítulo que evidencia, probablemente en sumo grao, a grave crise institucional que atravesa o noso país desde entón. E é que o pleno do Tribunal Constitucional avalou a Lei orgánica de amnistía para a normalización institucional, política e social en Cataluña.
Dito aval, aínda que ten algúns matices, ten como consecuencia directa que todas as responsabilidades penais, administrativas ou contables derivadas das consultas do 9 de febreiro do 2014 e o 1 de outubro do 2017 quedarán en nada.
Os argumentos que se esgrimen para atopar acomodo na nosa Constitución foron formulados ad hoc partindo dunha decisión que xa se atopaba tomada. A amnistía, definitivamente avalada, vulnera o principio de separación de poderes, o principio de Estado de dereito, o de legalidade penal, así como o dereito á tutela xudicial efectiva.
Lonxe de entrar nunha análise xurídica, tan innecesario como inabarcable, esta sentenza pon de relevo que na actualidade un só poder, o executivo, trata con ampla ansia de aglutinar os tres piares sobre os que pivota un Estado de dereito: poder lexislativo, executivo e xudicial.
Efectivamente, como parte integrante dos acordos acadados para que o actual Goberno puidese conformarse, aprobouse unha lei de amnistía que, previo nomeamento dun novo presidente do Tribunal Constitucional —en consenso co Partido Popular, non o esquezamos— que ocupou o cargo de fiscal xeral do Estado no Goberno de Zapatero, acabou sendo bendicida, precisamente, pola maioría progresista deste tribunal. Idéntica fundamentación e resultado tivo o imposto temporal sobre grandes fortunas, cuxa única finalidade non era outra que a de tratar de equiparar a tributación no imposto sobre o patrimonio de comunidades que o bonificaban total ou parcialmente coa comunidade autónoma de Cataluña.
Ostentar o control total das institucións, nunha evidente decadencia do noso Estado de dereito, permite lucir ese halo de impunidade que lles converte en impertérritos. Esa é a explicación do que pasou coa lei de amnistía e do que vai pasar con todo canto axuizar de agora en diante. E ese privilexio, de xeito evidente ilexítimo, é o que lles regalamos tanto aos que están como aos que estarán.
Por moito menos, fai xa moitos anos, houbo non poucas revolucións. Hoxe, uns atónitos e outros aletargados, non somos máis que cooperadores necesarios deste desastre institucional.