O continuo discorrer da vida
OPINIÓN
A vida é un continuo. Nacemos, cóidannos, dámosnos/dámonos conta de quen somos, facemos plans, temos metas. Crecemos, estudamos, collemos un traballo, emparellámonos, temos fillos, van pasando os anos, cumprimos fases da vida, nas que gozamos, sentimos, amamos, choramos, cambiamos, aprendemos, adaptámonos, vivimos.
Nas sociedades desenvolvidas, a vida é cada vez máis longa. Pasamos por varias etapas segundo o momento histórico que nos tocou vivir. Así, moitos vivimos o final da ditadura, o xurdimento da democracia, os brutais atentados de ETA, a entrada na OTAN e na Unión Europea, varias crises económicas, o paro persistente, moitos cambios sociais, a alternancia política, as novas tecnoloxías, guerras en Europa como a de Ucraína, o permanente problema palestino ou os actuais aranceis de Trump e os vaivéns económicos.
Nada se para na vida. O sol sae todos os días. E todos os días deixa paso á noite. Temos catro estaciones no ano. As choivas aparecen nunhas estacións de modo copioso. O sol quenta máis nuns momentos do ano que noutros, dependendo das estacións. Deitámonos cando non hai luz; levantámonos cando hai sol. Non podemos deter o que ocorre ao noso ao redor como facemos cando lle damos ao pause vendo unha película na casa. Todo segue. Nada se detén. Como dicía Heráclito de Éfeso: «Todo flúe, nada permanece».
O vida está para vivila, gozala, sentila. O noso obxectivo é conseguir e loitar para que o benestar sexa superior ao malestar e ao sufrimento, se é que este aparece. E non caer no lado escuro da nosa mente, nos trastornos mentais, cando aparecen ao crer que non se pode afrontar a vida cotiá, por perder as expectativas, as metas ou non ver futuro. Por iso é polo que debamos cultivar o optimismo.
Hai varias situacións nas que vemos claro o discorrer da vida, como ocorre ante o nacemento dunha persoa ou a desaparición dun ser querido. No primeiro caso, todo adoita ser alegría. No segundo aparece a tristeza, temporalmente. Por iso, os sistemas de crenzas, sociais, culturais, familiares ou relixiosos, sobre o que é a vida, a súa discorrer e o seu fin, axudaron ao longo da historia para organizarnos por ciclos vitais. Hoxe isto vólvese máis complexo polo grande auxe da tecnoloxía, o consumismo, a permanente e incansable procura da felicidade e do benestar, e a errónea idea de que podemos manexar o mundo e a natureza ao noso antollo. Por iso é polo que hai persoas que se decaen cando se dan conta do seu erro, da súa falta de control, sobre todo cando lle ocorren feitos lutuosos (a morte dun ser querido, ou cando un amigo ou familiar ten unha grave enfermidade).
Porque, gústenos ou non, a vida continúa…