Como todas as fins de semana, este domingo o primeiro que fixen foi gozar da lectura relaxada de La Voz de Galicia, xunto cunha boa cunca de café. E foi así ata que me atopei coa noticia desagradable e inesperada da morte do que foi un mestre do dato electoral, Jaime Miquel. Coñecín a Jaime en 1997, xa que tiven a fortuna de estar a aprender con el durante as tres semanas previas a aqueles comicios galegos do 19 de outubro, nos que se produciu o famoso sorpasso de Beiras a Cabaleiro. Jaime Miquel, foi quen dirixiu o primeiro tracking electoral que se publicou nun xornal en España e que fixemos desde Sondaxe para La Voz de Galicia.
Foron días intensos. Gustáballe madrugar, ler a prensa e visitar o centro da nosa amiga Panchi, onde levaba a cabo a recollida de información telefónica para el tracking. Logo iamos á delegación de La Voz en Santiago, onde nos encerrabamos todas as tardes para analizar e sacar o informe que se entregaba todos os días ao xornal. Gozaba dándolle voltas aos datos e comentándoos durante a cea, antes de que o acompañase ao hotel no que se aloxaba.
Licenciado en Xeografía e Historia, iniciou a súa carreira como investigador do comportamento electoral en Gallup España, chegando a ser director xeral baixo a batuta do seu pai, fundador da empresa e polo que sentía unha grande admiración.
Nos meus días con Jaime descubrín que lle gustaba ensinar e trasladar todo o seu coñecemento sobre a profesión, aínda que el mesmo definíase como «obreiro do dato».
A relación volveu intensificar a partir do 2012, a raíz dos seus artigos en La Voz, onde foi o primeiro en vaticinar o fin do bipartidismo e a aparición dos novos partidos, como Podemos ou Cidadáns. Traballou como consultor político para varias formacións de distintos signos e, aínda que se podía intuír a súa tendencia máis rojilla, por amais de todo estaba o seu sentido da profesionalidade, que era exquisita e admirable. Foi neses anos, cando fixo unha viaxe á Coruña e puiden coñecer a Guadalupe, a súa parella, pola que sentía admiración e con quen tamén tivo descendencia e marcou o seu carácter máis bohemio.
Durante esa época colaboramos xuntos en varias ocasións e mantiñamos longas conversacións telefónicas, sobre todo cando nos penetrabamos en procesos electorais. Era un fanático dos datos, dáballes voltas e voltas ata que conseguía entendelos e telos controlados.
Puiden visitalo dúas veces na Moncloa, onde, da man de Iván Redondo, pasou a formar parte do gabinete de estudos e análises como asesor de Pedro Sánchez. Escribiu o libro A perestroika de Felipe VI, do que estaba moi orgulloso e en parte inconscientemente influenciado polo seu pai, quen desde Gallup España realizou numerosas enquisas para coñecer a opinión dos españois sobre Juan Carlos I.
Convencido da España plurinacional, amante da pintura e a arte, gustáballe escaparse ao mar, a Denia, a navegar a vela. Aínda que era cando falaba dos seus catro fillos cando máis se lle iluminaban os ollos. Moitas grazas, mestre, e ata sempre amigo!