Hai agora un século, na portada de La Voz de Galicia do 30 de xuño de 1924, podía lerse unha afirmación de veracidade incuestionable: «As Torres de Meirás, son en si unha evocación, son sempre un recordo dese xenio grande dunha insigne escritora galega: a condesa de Pardo Bazán». Poucos anos máis tarde, o 4 de xuño de 1937, na primeira plana deste mesmo xornal facíase unha acertada premonición sobre as Torres de Meirás as cales, segundo o anónimo redactor da Voz, «merecen ser convertidas en museo polos tesouros artísticos, bibliográficos e arqueolóxicos que nelas acumúlanse».
Pero a historia non deu a razón a aquelas premonicións do principal xornal galego nin ao sentido común nin ao sentir de moitos coruñeses, pois o Goberno de España decidiu facer de Meirás un «espazo de memoria democrática», dedicado a evocar a figura de Franco no cincuenta aniversario da súa morte. Tal decisión política implica o ocultamiento intencional de quen levantou as Torres de Meirás e quen as dotou dun patrimonio paisaxístico e artístico, literario e bibliográfico único. Se a alguén hai que lembrar nesta singular paraxe das Mariñas é á súa creadora e lexítima propietaria, Emilia Pardo Bazán, e só a ela porque ben o merece.
Ante a reacción de asociacións e institucións, estudosos e lectores de dona Emilia, tanto o alcalde de Sada, Benito Portela, como a subdelegada do Goberno na Coruña, María Rivas, sosteñen que é compatible dedicar Meirás ás vítimas do franquismo co recordo de Pardo Bazán. Ironías crueis da historia que estes políticos sen dúbida ignoran, a familia Quiroga Pardo-Bazán foi vítima non de Franco senón dos milicianos republicanos que asasinaron vilmente ao único fillo home e ao único neto da escritora, extinguindo dese modo a tan ilustre familia.
Ademais de manifestar unha actitude machista, relegando a obra dunha escritora muller, adaíl do feminismo, a operación para facer de Meirás un mausoleo dedicado ás vítimas do ditador, implica unha indigna humillación á descendencia de Pardo Bazán, vítima do bando contrario. Como é sabido, en agosto de 1936 tanto Jaime Quiroga e Pardo-Bazán como o seu fillo aínda adolescente Jaime Quiroga e Esteban-Collantes, foron conducidos ante o Comité Provincial de Investigación Pública establecido na Checa de Belas Artes para ser torturados por elementos da Fronte Popular, fundamentalmente da CNT-FAI. De alí foron levados ao parque da Lámpada (non na Praza de España ou na Pradería de San Isidro como se veu afirmando) polas Cuadrillas do Amencer onde foron executados con extrema crueldade, segundo os testemuños recolleitos por Francisco Camba.
Aínda que resulta incomprensible que a morada dunha familia extinguida de forma tan atroz vaia ser convertida en espazo de lembranza dos seus verdugos, o certo é que Meirás debe ser un lugar de reconciliación e de cultura, de reivindicación dos valores que representou a súa creadora: o feminismo e o papel da muller na sociedade, a tolerancia e a concordia, a educación e a reivindicación da literatura e a arte. Desa xestión só pode facerse cargo o Goberno galego, cuxa autonomía non está a ser respectada no caso sanguento das Torres de Meirás.