Nestes días escoitarán, leranse moitas cousas sobre Santiago Rey Fernández-Latorre. A súa dimensión de empresario, de visionario; a súa figura como detentador de poder, a forza da súa personalidade que seguramente lle fixo espremer a vida como poucos. Pero xa que teño a oportunidade, mentres xestiono a desazón que me provocou a noticia da súa perda, gustaríame destacar dous conceptos para que non se dilúan entre tantas palabras. O primeiro é que Santiago Rey era un xornalista. Así o considerei sempre. Ata onde eu sei, o foi ata o último alento. Era un dos nosos e, crer, entre nós resulta doado recoñecernos. O propietario da empresa onde os meus compañeiros e eu deixabámonos as pestanas non era unha corporación, nin un consello de administración, nin un banco. Era un xornalista que de cando en vez visitaba a redacción pero cuxa sinal estaba presente a diario. E seguramente poucas cousas satisfacíanlle máis que que os seus compatriotas, os que compartiamos con el a patria deste oficio, considerásemolo como o que sen dúbida era: un xornalista.
Ademais, era un xornalista valente. Con arrestos. E iso é moi importante cando se goberna un transatlántico como La Voz de Galicia, cando se piden esforzos ou cando se outorgan felicitacións.
Pero se esta empresa formidable que el dimensionou foi posible débese tamén ao outro concepto que debo subliñar: a súa humanidade. A pesar de todas as transformacións tecnolóxicas, sociais, económicas que La Voz tivo que transitar, Santiago Rey soubo manter unha atmosfera familiar entre todos os que faciamos posible que o xornal saíse cada mañá, incluso agora que sae cada minuto. Tivo a intuición e a determinación de propiciar e manter ese ambiente que fixo que todos sexamos un pouco máis que compañeiros e que don Santiago fose un pouco máis que o noso patrón. Fíxonos sentir que La Voz tamén era nosa.
Recordo a súa profunda voz animándome nun dos días máis escuros da miña vida, lémbroo tamén silencioso, mesturado entre a multitude que despedía ao noso chorado Nacho Mirás ou chanceando pola redacción nas cada vez máis curtas noites electorais. Tamén cantando as corenta a presidentes da Xunta ou do Goberno de España. En público, para que ninguén se confundise. Case todos gardamos recordos máis ou menos entrañables do patrón. Por iso somos tantos os que hoxe nos sentimos algo desamparados mentres lamentamos a perda dunha persoa que seguramente estrañaremos durante moito tempo.
Só queda pedir honra e gloria a un xornalista valente, a un dos nosos, que se foi deixando a unha familia orfa: a de quen fixen e a de quen segue facendo La Voz de Galicia.
Vostedes aínda non o saben, pero asegúrolles que tamén o van a botar de menos.
Boa viaxe, compañeiro, boa viaxe, patrón.