Vin naves en chamas máis aló de Orión… dille o androide de Blade Runner a Harrison Ford nunha das secuencias míticas do cine de ciencia ficción. E eu dígolles aos meus amigos e colegas de fóra que en só uns días tamén vin cousas sen saír fóra da Coruña que non crerían se non estivesen documentadas para a posteridade. Estes días, na Coruña, era posible ver pasar un mundo, outro mundo, fronte aos teus ollos nun ratito. Sentado tras unha cristaleira, cun café ou unha cervexa na man, un observador podería ter visto pasar unha marea humana vestida de laranxa disposta a arroupar na distancia ao seu equipo, coma se a vontade colectiva fose capaz, por telepatía, de lograr que o aro rival se fixese grande para facilitar as canastras; e celebrar despois o ascenso do Leyma Básquet Coruña cunha festa que foi prolegómeno doutra branquiazul, e o inicio dunha campaña de abonados que saturou os servidores informáticos do club e vai para marca nas primeiras horas. Podería ter visto ás mozas do CRAT remontar un partido coa convicción de que, aínda que un partido se empece perdendo, ao final pódese gañar, e que o CRAT —e elas merécense un título para a historia outra vez. Vin xogadoras que estaban —literalmente— collas e mazadas como polbos fai tan só quince días, reporse para dalo todo no campo, con ese sentimento de saber que cada unha ten ás súas costas, ao seu lado, a unha compañeira que vai cumprir máis aló do que a lóxica di que podería, que é marca da casa en rugbi, para estar xa a un paso da gloria. E claro, vin a unha cidade facer alucinar a medio mundo co seu empeño en empurrar a un equipo que parecía desafiuzado fai cinco meses para acadar o ascenso directo a dúas xornadas do final da liga regular. Vin chorar a homes e mulleres feitos e dereitos, curtidos en mil batallas, ao saltar ao céspede de Riazor a recoller o cariño dun estadio que ruxiu como sabe facelo cando tocou para que a portería do fondo de Pavillón fixéseselle grande a Lucas e que un porteiro convencido de que polo lado curto e tapado pola súa barreira era imposible colocar un balón no fondo da rede descubrise, demasiado tarde, que si, que por aí si se podía. Podería ter visto a persoas de 77 países diferentes (é unha marca nunha cidade en Galicia nun só día?) pasear e sorprenderse de que nun instante chovese jarreando e uns minutos despois saíse un tímido sol a quentalos. Os máis de 3.000 mozos karatecas que acudiron a Coruña a disputar unha rolda da Youth League subiron o listón respecto ao ano pasado: naquela edición tivemos aquí 2.198 deportistas de 64 países, que se foron encomiando a cidade, a organización e —como non— a gastronomía da cidade. A súa experiencia foi tan boa que este ano lle levantaron a paletilla á hostalería coruñesa, que seguro que non se podía agardar unha sorpresa así nesta semana chuviosa. Moverse entre eles e as súas familias e acompañantes é, literalmente, darse unha volta polo mundo sen moverse de casa. Non fai falta viaxar ata Orión para ver cousas.