Está de xira por Galicia o circo de Rody Aragón, as caravanas rodando pola nosa pel de vaca, e un bota a vista atrás e acórdase de canto afectou os circos a pandemia: o maior espectáculo do mundo atravesou a maior crise do mundo. O que isto escribe ama o circo como o amaba Marc Chagall, quen pintou en numerosas ocasións facendo xogos malabares coas cores. O que isto escribe, á fin e ao cabo un volatinero das letras, recibía noticia das 2.500 familias, os miles e miles de artistas que se dedican ao circo en España e houberon de loitar contra a fera covid cos brazos espidos, e facer equilibrios para chegar a fin de mes; e ver como as pombas xa non voaban da chistera, senón que foi o público o que voou.
Todos os pallasos eran o pallaso triste. O tragafuegos tragouse as súas bágoas. O tragasables tamén. O escapista non conseguía escapar da desolación. O forzudo non podía levantar a mirada. O mimo quedou de verdade sen palabras. Os músicos tocaban a duelo. O funambulista camiñaba sobre o arame de espino. Circos que nos seus números xa non contaban con animais tiñan arañas na hucha, e ao redor do pescozo a boa constrictor da pandemia. A galiña Turuleca puña un ovo, puña dous, puña tres, pero ningún era de ouro. O barquito de casca de noz tivo que enfrontarse ás sucesivas ondas covid, aos picos como saíntes de arrecife que o fixeron zozobrar, e a punto estivo de irse a pique. «Como están ustedeees?». «Maaal». Había unha vez un circo que durante durante tres anos entristecía sempre o corazón. Caso moi soado foi o do Circo do Sol, que atravesou a súa propia noite escura e case chegou ao ocaso co despedimento do 95% dos seus traballadores.
Lémbranos o refrán que nunca choveu que non escampara, e no ceo circense debúxase un arco da vella coas cores vermello e branco da carpa. Os artistas de circo lograron o máis difícil aínda vencendo ao coronavirus. Son auténticos leóns, tigres, panteras loitando pola súa arte.