Moita intelixencia artificial. Moita tormenta de ideas dixital. Moita alianza de civilizacións. Moi e moito, que diría Rajoy, século XXI chegando ao cuarto de quilo. Pero, ao final, segue habendo uns individuos poderosos que zarandean o mundo a golpe de caprichos. Se a Elon Musk apetécelle desconectar a súa rede de telecomunicacións para evitar un ataque de Ucraína á flota de Rusia, pois desenchufa un intre e aquí non pasou nada. Se prefire reducir persoal e que a súa rede sexa máis permisiva con insultos racistas e comentarios machistas, pois tira as queixas á papeleira e listo. Todo en aras da liberdade, esa que tanto faltaba no antigo Twitter. Pero se lle pican as noticias que ofrecen grandes medios que non lle son simpáticos, pisa o freo en X, retarda procesos intencionadamente e fai que os usuarios tarden máis en acceder a esas webs. Pode ser máis doado acceder a unha ligazón no que un iluminado invita a tratarse o cancro con lixivia que a unha peza de información científica. Paradoxos deste tipo tan espacial e tan especial. O que diga o señor. Pero non ten a exclusiva. Se o herdeiro de quenda de Arabia Saudita quere fichar a Cristiano Ronaldo, levar a un rapaz do Celta, comprarse a uns cantos xenios do golf e pegarlle un bocado a Telefónica, pois lle dá á manivela do petróleo e listo (ou peor, pecha a billa para subir prezos). A biografía de Musk escrita por Walter Isaacson, o home que mellor retratou a Steve Jobs, ata os dous cabos. O magnate estadounidense axudou aos sauditas para cazar disidentes. O século XXI dáos e eles xúntanse. E o mundo, asubiando.