A pobreza é como o pan duro, difícil de masticar. O actor Richard Gere experimentou nas súas carnes a cara máis amarga da indigencia cando rodou a película Time Out of Mind. Tirado nas rúas de Nova York, e caracterizado de pobre, comprobou como se volvía invisible. Non era ninguén. Ou algo peor, unha especie de perigo, a clara expresión do rostro do fracaso, do que todo o mundo quere apartarse para evitar caer nese pozo por un descoido. Un exemplo á vista de onde pódese chegar cando, por calquera circunstancia, dáse un mal paso, písase o terreo equivocado ou alguén te empurra ao foso. Ou cando nin sequera un tivo a ocasión de xogarlle unha partida de ti a ti á vida. Con todo, incluso a máis profunda penuria pode ter outra cara. O filósofo grego Diógenes de Sinope viviu como un vagabundo nas rúas de Atenas, onde discutía con outros sabios como Platón. Vivía nunha tinaja, non posuía nada e vagaba polas rúas buscando homes honestos. Converteuse nun apóstolo da pobreza como fonte de virtude. Paradoxalmente, acabaron póndolle o seu nome á síndrome de acumulación de obxectos inútiles. Richard Gere, tras a súa experiencia, recomenda deixar de lado os prexuízos e non xulgar ás persoas que caen no escuro túnel da miseria, cuxo eco sempre está presente. O mundo ten moitas caras, e, mentres a banca amasaba uns beneficios fabulosos, persoas como Arturo Varela só tiñan unha lata de atún para cear en Noiteboa, e nun lúgubre rocho. «Se unha sociedade libre non pode axudar aos seus moitos pobres, tampouco poderá salvar aos seus poucos ricos», dixo un día Kennedy.