A morte Kirstie Alley sacou do baúl dos recordos ochenteros os fotogramas descoloridos de Cheers, aquela comedia que derrubou para os espectadores españois o mito de que a cultura de bar e o hábito de formar unha segunda familia ao redor dunha barra e unha cervexa era patrimonio exclusivo do carácter ibérico. Kirstie Alley construíu o seu papel cómico máis memorable nun deses locais onde todo o mundo coñece o teu nome e alégrase sempre da túa chegada, como dicía a súa icónica sintonía. Aterrou na serie en metade da partida, cando a actriz Shelley Long deixou de interpretar a Diana, aquela camareira coa que Sam Malone desempeñaba o rol dun conquistador que hoxe se vería rancio e trasnoitado. Faltaba unha moza guapa que fixese de opoñente do protagonista e ela entrou pola porta para ser a súa xefa como nova xerente do local, un posto pouco frecuente para unha muller naqueles anos e un papel co que gañou o Emmy e o Globo de Ouro.
Cheers foi unha das mellores comedias de todos os tempos e unha das primeiras que sacaron partido aos vaivéns que suceden día a día nun lugar de traballo. Fixo diso materia de ficción, como moitos anos despois faría The Office. Os conflitos e os soños que confluían naquel vello bar de Boston poderían ser os de calquera oficina.