Recibo un whatsap deses de coña coa foto dun compunxido Pujol e o seguinte texto: «Non me chamedes chourizo, chamádeme fuet». Fíxome graza, pero pareceume terrible a carga de enfrontamento que supón que a graza estea en poder soportar que lle insulten sempre que non sexa en español. Sabida a relación que hai entre o chiste e o inconsciente, non digo eu que as cousas non estean así de tirantes, se non, non nos faría tanta graza.
Vou á barbería e cando saio a miña perruqueira lánzame un cordial: «Adeus, o luns pechamos». E ata cando estades de vacacións? -preguntei cortésmente -. «Non, pechamos a barbería». Doeume como unha puñalada. A mesma sensación que cando pechou o meu libreiro, pechou a miña tenda de discos. o meu quiosco, a panaderia de dona Concha ou o bar onde me gustaba comer o churrasco os venres pola noite. Son esas sendas da rutina ás que estamos acomodados e que se nolas quitan desoriéntannos.
Á miña perruqueira desaloxouna o IVE, o IBI, a SGAE, as taxas municipais e o alugueiro. Algo non se fai ben neste país para que pasen estas cousas e alguén que pode traballar e vivir dignamente dun pequeno negocio acábeno desangrando todo tipo de vampiros, incluídos os que comen fuet. É irritante. Vexo a foto de Rajoy enfundado nun chubasquero «percorriendo vos camiños de Armenteira» e un titular que di: «Quero comerme uns xurelos e unhas xoubas como deus manda». Xenial. Outra escena de regresión ás rutinas. A mesma nostalxia que desata a tortilla de pataca e o xamón cando se está fóra do terruño, puro cerebro emocional; atoparse con esas sensacións é vivir outra vez nun recordo que xa non existe.
Un paradoxo do tipo: «Etoy onde xa non estou». Seguro que don Mariano saboreará os xurelos e as xoubas con sumo deleite e nostalxia. Que lle aproveite.
O bosque de Aokigahara formouse sobre os torrentes de lava producidos polas constantes erupcións do monte Fuji ocorridas no Xapón entre os anos 800 e 1083. Foi fonte de inspiración de máis de mil poemas polas súas connotacións malditas e por ser o lugar elixido para miles de suicidas -a razón dun cada tres ou catro días-. Os suicidas penétranse nel e cólganse cunha cinta de seda sen deixar nota ningunha. Para o profesor John Keating do Club dos poetas mortos Aokigahara sería un lugar perfecto. Con todo, para un Robin Williams, abatido pola coca e o alcol, a elección foi un sórdido cinto de coiro no seu dormitorio californiano.
Nada que ver.