Debo de levar no meu haber xornalístico máis de trinta visitas o Salón do Automóbil de Barcelona, aínda que teño que confesar que ata a semana pasada levaba algúns anos de incomparecencias, pois o salón, como todos os que se celebran no mundo do sector automobilístico, estaba en franco declive. Por iso este ano non quixen faltar, para apoiar a mostra catalá, cuxa profesionalidade organizativa é proverbial, e ademais porque Barcelona é un dos polos automobilísticos españois.
Debo confesar que me sorprendeu a incomparecencia de moitas marcas, máis ben grupos, europeos. A de Stellantis e Volkswagen sobre todo.
Doutra banda, xa sabiamos que este ano as marcas chinesas ían protagonizar un gran desembarco en España. E así foi. Máis do 50% do salón estaba ocupado por elas, que ademais presentaron modelos moi notables, ningúns en primicia.
E no medio estaba Seat, a marca española implantada industrialmente en Cataluña, que xogaba na casa e que ademais cumpría os seus 75 anos. Debo comentar que Seat é unha das miñas debilidades, non en balde nacemos, Seat e eu, na mesma década, aínda que hei de dicir que eu son un pouco máis mozo. Pero a miña mocidade está marcada polo 600, o primeiro coche da miña familia, como o doutras miles de familias españolas; tamén por un vello 850 que me levaba á universidade entre parada e parada a encher auga ao circuíto de refrixeración. Tamén polo 1430 do meu pai, ao que unha desgraciada noite enrosqué contra unha árbore. Son razóns para terlle cariño a unha marca que sempre tivo valores, que con Fiat ou con Volkswagen de socios sempre soubo facer bos coches, cun talante deportivo no ADN e sobre todo cunha rede comercial que chegaba a cada recuncho de España.
Seat é un patrimonio de todos os españois e agora Cupra tamén.
Por iso reflexionaba, sentado fronte ás fontes de Montjuich, coa colección de Seat cos seus 75 anos ao carón e os coches chineses que enchían un dos pavillóns da Fira ao outro, se calquera tempo pasado foi mellor.
Porque Seat é próxima, entrañable, española e ponlle nomes de verdade aos seus coches. Arousa, Eivissa, Toledo, Ateca. Pero os do outro lado son máis fríos, impersoais e máis difíciles de entender e de crer. Pero é o que nos vén.
Para empezar serán difíciles de distinguir, porque se parecen moito os uns aos outros. Os coches, digo.Porque os seus valores son máis o negocio e as contas de resultados. E os seus nomes xa non vexas: 5,7,9, 400,500, 700.
Os próximos anos decidirán quen conquista o taboleiro de xadrez no que se converteu o sector do automóbil. Eu aposto polos de casa.