Ihor Yusov, refuxiado ucraíno en Lugo: «Tras catro anos aquí, teño que divorciarme para poder ter axudas»
LUGO
O avogado de Járkov relata as dificultades de adaptación en España, sen traballo e padecendo unha discapacidade visual
18 ene 2024 . Actualizado á 11:12 h.Ihor Yusov e parte da súa familia chegaron desde Járkov a España no 2019 recoñecidos por Protección Internacional. Unha vez estalou a guerra, tiveron que quedarse. Primeiro estiveron en Guadalaxara e despois foron trasladados a Lugo como refuxiados. A pesar de levar xa catro anos na cidade lucense, o ucraíno relata as grandes dificultades de adaptación: «Xa non podo traballar por unha discapacidade visual, como a miña muller recibe unha prestación de desemprego denegáronnos varias axudas así que tivemos que iniciar o proceso de divorcio. Está a ser moi duro». Polo trato que asegura que recibiu de diferentes administracións, incluso presentou un escrito ao Defensor da Vila de España denunciando unha vulneración de dereitos e discriminación.
En Ucraína, Yusov exercía como avogado, especializado en asuntos comerciais, nun negocio que rexentaba cun dos seus fillos. Cando tivo que fuxir do seu país, a súa familia decantouse por ser trasladada a España, chamados polo clima e o estilo de vida. Con todo, lamenta que se atopou unha realidade máis complicada da agardada. A avogacía non podía ser un recurso de vida xa que non sabía español. Entón, empezou a estudar o idioma de forma intensiva para poder ter calquera tipo de traballo. Conseguiu empregarse en Lugo nunha empresa de carpintería e nunha fábrica de mobles, e tamén a súa muller, no sector da limpeza. Ademais, cursou Formación Profesional en contabilidade e administración, o seu campo de traballo en Ucraína.
O que parecía ser unha adaptación encamiñada, segundo relata o ucraíno, torceuse porque carreta problemas de visión que lle impiden facer correctamente o traballo: «Teño unha discapacidade visual, dun ollo apenas podo ver e o outro quedou danado despois dun ataque dun grupo criminal en Ucraína». Relata que desde a súa chegada a Lugo tardou tres anos en conseguir unha cita en oftalmoloxía para que fixesen un estudo da súa vista e, a día de hoxe, segue agardando para poder someterse a unha cirurxía ou ter un tratamento. Por tanto, non traballa desde marzo do 2022.
Un mes despois, en abril, tras o estalido da guerra, evacuou á súa nai de Ucraína para traela a salvo a Lugo. Ao ser unha persoa de avanzada idade e con achaques de saúde, maioritariamente ocúpase do seu coidado. Vivían en Lugo Yusov, a súa muller, a súa nai e dous fillos. A partir de entón, intentou conseguir algunha axuda para ter máis sustento económico que o soldo da súa muller. Aínda que en setembro do 2022 foi despedida «ilegalmente mentres se atopaba de baixa por covid», polo que pasou a cobrar unha prestación de desemprego de 463 euros.
O ucraíno relata, por unha banda, que lle denegaron a risga. «Trasladóuseme que debía buscar unha vivenda máis económica. Pagamos 400 euros que xa é o mínimo para alugar un piso en Lugo», asegura. Ademais, tampouco lla deron pola prestación de desemprego que recibía a súa muller. «Que fai unha familia con 400 euros?», pregunta. Yusov tamén intentou conseguir a axuda de alugueiro de vivenda, do Instituto Galego de Vivenda e Solo, pero a solicitude foi denegada e recorreu. «Aínda non recibín a resposta, o silencio administrativo é horrible, peor que unha denegación» lamenta.
Divorcio para ter axuda
Polas dificultades da súa situación, a súa muller e o seu fillo maior de idade decidiron mudarse a Vigo para buscar traballo, pero Yusov non pode irse porque está ao coidado da súa nai. Entón, probou tamén nos servizos sociais municipais, pero de novo, relata, os ingresos da súa muller privábano dunha axuda económica. «Á miña muller dixéronlle o mesmo en Vigo, así que tivemos que solicitar o divorcio no Xulgado e presentar os documentos aos servizos sociais do noso lugar de residencia», conta. Para rematar, asegura que o seu caseiro lles subiu o alugueiro de 400 a 480 euros, polo que presentou unha denuncia.
O ucraíno non se imaxinaba a súa vida en España tal e como está a ser. Denuncia as trabas burocráticas e a falta de flexibilidade das administracións cos refuxiados ucraínos, que non coñecen o idioma ou as leis locais: «Dou as grazas a que son avogado porque senón non podería facer case nada, nin conseguir a condición de asilo». Lembra que os fuxidos do seu país son persoas formadas: «Podemos ser útiles á sociedade e queremos contribuír, pero levamos anos sobrevivindo e loitando polo noso dereitos. Priváronme do meu medio de vida».