A versión cinematográfica do relato de Stephen King é máis luminosa, máis feminina e máis musical. Nesta ocasión si, a película do director Mike Flanagan é mellor que o libro
31 oct 2025 . Actualizado á 05:00 h.Por unha vez, e sen que sirva de precedente, hai que dicir que a película é mellor que o libro. E iso tratándose dun relato do magnifico Stephen King, que xa debería ter o seu Nobel, é moito dicir. Nesta historia o mestre afástase do terror para reconstruír a vida de Charles Krantz, Chuck, partindo da súa morte aos 39 anos, vítima dun tumor cerebral. Un relato tenro e un pouco escuro que nos ofrece unha reflexión acerca da vida e a morte (con algúns toques sobrenaturais, como sempre) e sobre a importancia da existencia sinxela, esa que cada día levamos calquera de nós.
O director Mike Flanagan, que xa triunfara con series e películas de terror (A maldición de Hill House, Misa de medianoite, A maldición de Bly Manor ou O club de medianoite), fixo a maxia de converter esta bela historia de tinguiduras apocalípticas nunha película aínda mellor. E logrouno cunhas ferramentas sinxelas pero poderosas: un pouco máis de luz, un pouco máis de música e un enfoque máis feminino. Pero se es un lector constante do rei King, deses que nunca lle fallan, non te preocupes, porque a pesar dos cambios introducidos, as escasas 60 brillantes páxinas dA vida de Chuck, que se inclúe onda outros relatos no seu libro O sangue manda, tradúcense moi fielmente nos 110 minutos que dura a película. Son case dúas horas de filme que dan para recrearse con folgura nos detalles do texto orixinal e incluso reproducir ao pé da letra ningúns dos parágrafos que máis nos namoran da novela, como a conversación do Chuck neno (Benjamin Pajak) coa súa profesora (Kate Siegel) sobre o poema Canto a min mesmo de Walt Whitman e o seu enigmático verso «Eu son inmenso, conteño multitudes».
Pero o director Mike Flanagan sabe tamén liberarse da correa do texto de King e facer achegas propias que nos guían no misterio. Así, dá algunhas pinceladas efectistas que parecen extraídas dese cine de terror que el tanto domina. Sabe pornos nerviosos con só facer pitar de forma sincronizada os monitores de constantes vitais das urxencias dun hospital ou estremecernos cunha mirada de angustia cara a unha porta aberta, aínda que non poidamos ver que hai detrás. Tampouco esquece de tocarnos a tecla sensible con monólogos de profundidade que nos falan ao corazón: dá igual se é sobre as matemáticas ou sobre o medio ambiente.
Pero, pesar de todo, é un película alegre. A música e o baile enchen a historia de vida. E por momentos parece que Fred Astaire e Ginger Rogers van saír a escena para compartir uns pasos de baile con ese Chuck adulto (Tom Hiddleston) que se libera das ataduras da súa vida gris como contable e baila ao ritmo dunha artista rueira (que por certo, no libro é un mozo) facendo parella con Annalise Basso. Un baile que os dous actores ensaiaron durante cincuenta días! Un traballo que deu os seus froitos: a escena é un dos momentos máis luminosos do filme.
King, sempre retorto, escolleu empezar a contarnos a historia polo final e Flanagan mantén esta arriscada aposta. Tamén reproduce a estrutura de tres actos do libro (Grazas Chuck!, Músicos rueiros e Conteño multitudes) aínda que nos lea aínda un pouco máis! ao deixar que algúns personaxes salten fóra do sitio que lles corresponde. Non te preocupes, encantarache descubrir a esa doce moza en patíns ou volverte atopar co profesor de instituto Marty Anderson. Aínda que te desconcerte.
Pero o maior cambio chega cando Flanagan apúntase ao poder feminino: as mulleres teñen no filme máis protagonismo e ocupan máis espazo, teñen máis voz na versión para o cine. Non podía ser doutro xeito. Así, poderemos coñecer o punto de vista de Felicia (Karen Gillan), a enfermeira e exmuller de Marty (Chiwetel Ejiofor) sobre o que está a pasar: a proximidade do fin do universo e a súa estraña vinculación coa inminente morte de Chuck. A súa angustia e a súa soidade conmoverannos. Tamén dará máis espazo á esposa do moribundo Chuck (Q'orianka Kilcher) ou á señorita Rohrbacher (Samantha Sloyan), profesora de baile do neno Chuck. E ata converte, como xa che dixen, ao mozo batería que pon música na rúa á escena estelar de baile do filme nunha muller (Taylor Gordon). Cambios pequenos pero que dan novos escintileos a esta fábula imposible que ideou Stephen King.
Se esta adaptación ao cine de King namórate, que o fará, prepárate, porque pronto haberá outra e ademais basearase nunha novela curta que tamén se inclúe nO sangue manda. O director mexicano Isaac Ezban adaptará A rata, unha retorta historia sobre a obsesión creativa e os perigos do delirio. Empeza a lela.