Co seu novo libro, a italiana Veronica Raimo, finalista do Premio Booker Internacional no 2024, regálanos sete relatos de mulleres exasperadas, pero estoicas
31 oct 2025 . Actualizado á 05:00 h.Sete mulleres protagonizan os breve relatos que compoñen A vida é breve, etcétera. Mujeres uns pouco particulares, un pouco desequilibradas, pero moi decididas. Mulleres que cabalgan as estrambóticas situacións nas que a italiana Veronica Raimo (Roma, 1978) colócaas e parecen querer restarlle peso á gravidade do asunto.
Unha acaba sendo secuestrada por erro, outra escravizada por compromiso... E, con todo, estas mulleres nunca chegan a estar sequera ao bordo do ataque de nervios. Elas, sorprendentemente, esquívano como esquivan os golpes da vida. Exasperadas, si, pero tamén estoicas.
Raimo, que con Nada é verdade (Libros do Asteroide) recibiu o Premio Strega Giovani e foi finalista do Premio Booker Internacional no 2024, volve colocarnos no medio e medio de situacións hiperbólicas e a rescatar, como non podía ser doutro modo, o seu xélido sentido do humor. Historias tolas, si, pero tamén divertidas.
E nese limbo é onde reside o gran talento da italiana, que nos serve pura traxicomedia en bandexa de prata. Di un dos personaxes: «Estaba a entrarme o riso, pero ás veces as cousas ridículas acaban por volverse inquietantes». Perfecto resumo da literatura de Raimo, que sendo doado e extremadamente áxil, fai que se che remova algo por dentro.
E aínda que as situacións sexan, ás veces, extremas, o sentimento que empurra a estas sete mulleres a caer nelas é moi real. A ningunhas lles move a incapacidade de saber dicir que non, a outras a curiosidade e outras só queren inmolarse emocionalmente para deixar de sentir. Todas son moi humanas e tremendamente imperfectas.
Estas sete mulleres regálannos unha lección imperecedoira no xeito que teñen de deixarse levar polas circunstancias máis imprevisibles. Con filosofía. Porque ao final: que é a vida se non un paso breve, breve, por este tolo mundo?