«Eu que nunca souben dos homes» é outro éxito cultivado polo club de lectura da artista, Service95. Eu que nunca souben de Jacqueline Harpman reivindico esta voz que abre o corazón da violencia dun xeito insólito
17 oct 2025 . Actualizado á 10:13 h.Terrorífica como o exterminio nazi ou como o peor desastre nuclear e, á vez, fascinante como oír a alguén que sobreviviu á catástrofe e sábea contar é a xoia de 180 páxinas que está entre as últimas revelacións do club de lectura da artista Dua Lipa, Service95, que é aos seus 30 anos unha das artistas pop máis influentes, non só polo éxito dos seus álbums Dua Lipa (2017), Future Nostalxia (2020) e Radical Optimism (2024). O seu é un reinado que se eleva sobre os cimentos da súa odisea familiar (filla de albanokosovares que deberon abandonar Pristina como refuxiados nos noventa para empezar de cero en Londres) e que arroupan uns gustos literarios que máis que, a un canon ou certas preferencias en pack de lectores ou críticos, responden a un olfacto singular. As apostas literarias de Dua Lipa son unha revolución necesaria, outro xeito de ler a realidade, outra forma de mirar e abordar a violencia, de desarmar sen condescendencia o relato común. O club de lectura de Dua Lipa suma seguidores e crece en prestixio coma se esas fosen dúas cualidades sinxelas de emparellar. E sono.
Eu que nunca souben dos homes é boa razón para ser parte dese club ferozmente sensible que creou na pandemia a artista da tripla nacionalidade, que contribuíu ao éxito dO malo costume, de Alana S. Porteiro, e levou a miles de lectores a entrar, este 2025, nA casa dos queixumes, crónica xornalística de autora sobre un home acusado de matar os seus fillos, da australiana Helen Garner.
Non hai medias tintas con Dua Lipa. Non as hai en Eu que nunca souben dos homes, manifesto dun eu feminino visceral e plural que rompe o xugo da vergoña e o pudor ante o poder hipermétrope da mirada masculina, que non detecta o que non se ve. Esta novela empúrranos a revisitar o holocausto de forma inédita, a violencia sobre o corpo que condiciona o ser da muller, o desastre climático, o pasado coñecido ou oculto e o futuro da ameaza nuclear. A obra, de Jacqueline Harpman (Etterbeek, Bélxica, 1929-2012), novelista e psicanalista de orixe xudía que sobreviviu ao asasinato de parte da súa familia en Auschwitz, foi traducida a 27 idiomas trinta anos despois da súa primeira publicación en Francia.
As circunstancias vitais que marcan esta distopía, din, expian a persecución nazi que sufriu Harpman na súa adolescencia e as súas case dous anos de estancia nun sanatorio por tuberculose.
A muller que se despide preto dos 60 anos dándolles a benvida cuns 14 ou 15 en Eu que nunca souben dos homes, non sabemos nin onde está. Está a velo todo desde dentro. Esa moza sen nome escribe o recordo dunha puberdade que non pode estourar nun soto con outras 39 mulleres que a superan en desenvolvemento, coñecemento, vivencias e idade. A súa voz, impúber, é dunha pureza e liberdade atronadoras nunha cela á vez literal e interior, física e mental. Esa nena é o escaravello de Kafka, a que está soa onda as demais, mulleres que si tiveron unha vida antes de estar recluídas, que si souberon algo dos homes, que lembran discusións entre os seus pais, ou a vez que un amante foi infiel. Só vive quen pode, só vive ese a quen deixa vivir, fai pensar Harpman, o que coñece a frivolidade. Pero nestas páxinas a nena que non tivo infancia, unha vida de muller, que non tivo unha menstruación, é a única que ten unha voz capaz de sobrevivir e de contar o que pasou. Esa voz é a coraxe que nace desde as entrañas abatidas do corpo mermado dunha muller. A voz de Harpman fai memoria con arquitecturas de ficción.
Están estas mulleres presas na Terra ou viven un porvir? Un día tras o estrondo dunha alarma, os gardas foxen o soto e irrompe silenciosa, desarmada e sen esperanza a liberdade.
Poden ser libres as 39 mulleres e a nena que saen da prisión do soto? O mundo ao que emerxen está farto de sotos como o seu. O grupo, walking dead, avanza cara a ningunha parte, pero non podemos fallarlles, deixar de camiñar ao seu lado nesa viaxe a pé sanguenta que profunda os latexados do corazón.
Harpman mide o tempo en latexados como coitelos afiados, cun compás irregular que nos ispe ante unha verdade. O saber e a imaxinación non salvan vidas, pero son consolo. Algunha vez as palabras fan xustiza moito tempo despois do crime. Incluso nun club de lectura popular en Spotify e TikTok.
«Eu que nunca souben dos homes»
JACQUELINE HARPMAN
EDITORIAL ALIANZA PÁXINAS 180 PREZO 18
OUTRAS RECOMENDACIÓNS DE LA ESTRELLA DO POP
A casa dos queixumes
Esta crónica baséase nun caso real que obsesionou á xornalista Helen Garner. O de Robert Farquharson, un limpador de cristais que o Día do Pai do 2005 en Australia precipitouse co coche por unha ponte cara a un estanque cos seus tres fillos. El logrou salvarse; os seus fillos non. Que pasou? O parricida que nace da vinganza é retratado con mestría por unha autora a quen compara con Capote e Joan Didion. Libros do k.ou.
O malo costume
Gran fenómeno anunciado esta novela de Alana S. Porteiro que recomendou Dua Lipa, Zahara e Pedro Almodóvar, entre outros. O malo costume percorre a adolescencia dunha nena que intenta comprenderse e entender o mundo no que vive, desde a súa infancia nunha familia de clase obreira no barrio de San Blas ata as noites clandestinas no centro de Madrid dos noventa como moza trans. Seix Barral
A invitada
«Baixo a superficie deste libro brilla a tensión, coquetea co perigo e expón preguntas sobre a clase, o privilexio, o exceso e a supervivencia», apuntou Dua Lipa sobre esta novela de Emma Cline que explora a falsidade e a mentira seguindo os pasos dunha veinteañera á fuga nunha contorna de luxo. A autora dA mozas evidencia o daniños que son os sistemas de poder. Outra mirada peculiar para robustecer a rebeldía. Anagrama