Marcos Chicot, o autor máis lido do mundo no 2013 pecha a súa saga superventas: «Hoxe empeñámonos en falar dos estoicos, pero esquecemos a gran lección do estoicismo»

Algo coa vella Europa de hoxe fronte á invasión rusa de Ucraína ten o mozo Grecia do século IV antes de Cristo. No berce da nosa civilización arrola ao lector cunha man de rigor e outra de fabulación Marcos Chicot, que pecha cO asasinato de Aristóteles unha saga superventas que fai fluír o pensamento e a historia a velocidade de thriller.

 Aos pais da filosofía deulles cancha con éxito este psicólogo clínico que empezou a escribir literatura por pracer ata que a literatura lle pediu a exclusividade. «Eu fun economista, tamén psicólogo, e gustábame estudar e divulgar —conta sobre o inicio da súa saga—. Pero no 2009, naceu a miña primeira filla. Naceu con síndrome de Down. E fixen algo que pode parecer raro, dixen: "Creo que teño unha gran novela na miña cabeza, pero require dous ou tres anos de escritura intensiva". Quería combinar nesa novela rigor e tamén entretemento, aventura».

—Son cara e cruz do seu éxito, rigor histórico e capacidade de evasión?

—Son os meus dous praceres: entreterte e enriquecerte. Como escritor, intentei levar estes praceres ao máximo. Así naceu O asasinato de Pitágoras. Foron tres anos de traballo. Presenteina ao Planeta, quedou entre as dez finalistas, pero chegou a crise e decidinme pola autopublicación. Autopubliqué no 2013 e co boca a boca a novela converteuse no libro electrónico máis lido no mundo ese ano. O asasinato de Pitágoras [premio ao mellor thriller histórico do ano] publicouse nunha chea de países e iso permitiume crear un fondo de axuda para a miña filla.

—Pitágoras só foi o principio...

—Si. Quixen abarcar a todos os grandes pensadores, a Sócrates, Platón e Aristóteles en tres novelas independentes, que están relacionadas, formando unha triloxía.

—Con «O asasinato de Sócrates» logrou ser finalista do Planeta, seguiu con Sócrates. Con Aristóteles pecha seguro?

—Si. Hai xente que me pregunta: «Cal é o seguinte filósofo ao que vas asasinar?». Pecho con Aristóteles e Alejandro Magno. O proceso foi durísimo.

—Eses libros que lle enriquecían como lector eran textos de filosofía, «Ética a Nicómaco», por exemplo?

—Non. As lecturas orixinais son áridas. Conseguir que se lea como un thriller, sen renunciar ao relevante é duro. Trátase de converter o coñecemento en trama. Pero a min, no seu momento, gustábame ler como a calquera, só que prefiro libros que me fan pensar. Iso é unha masaxe no cerebro.

—É Aristóteles un grande incomprendido? Entendemos e queremos máis a Platón...

—Aristóteles é máis árido, pero ten un tremendo atractivo. É o que marca o coñecemento occidental durante dous mil anos. O Filósofo con maiúscula era el.

—O retrato de Alejandro Magno rompe o molde do mito. Robustece a filosofía o poder? Ver que Alejandro lle debe algo ao seu mestre, Aristóteles...

—Pero Alejandro é moito Alejandro, ten unha formulación única que nin Aristóteles nin ninguén comparte.

—Foi o macedonio Hefestión o amante preferido de Alejandro, como conta?

—Si. En Alejandro, como en Aristóteles, intento mostrar sobre todo á persoa. Para ver esa parte hai que facer traballo de psicólogo. Se les entre liñas, detrás dun feito hai sempre unha intención, e detrás da intención unha personalidade. Quería mostrar o Alejandro persoa e tamén o dos últimos dous anos, que non se adoita mostrar.

—Que ensínanos esta máxima, que repite na súa novela: «Lume no corazón, frío na mente»?

—O valor do pensamento crítico. Porque, como dicía Platón, a masa non pode filosofar. Pero non se entende a filosofía memorizando frases. Esas frases simplemente aprendidas de memoria non teñen sentido. Hai que coñecer as circunstancias, as súas vidas... Por exemplo, a frase «só sei que non sei nada» ten un valor absoluto. É a esencia de Sócrates; é a súa vida.

—Hoxe viven un bum os estoicos. É máis conveniente irnos atrás para aprender a pensar polo principio?

—A referencia absoluta está en Sócrates. Toda a súa vida é unha lección de xustiza, e a súa morte sobre todo. Hoxe empeñámonos moito en falar dos estoicos, esquecendo que o gran pai do estoicismo é Sócrates. Tanto Séneca como Marco Aurelio dixeron que a guía para unha vida superior era Sócrates.

—Que é a felicidade segundo Aristóteles?

—Un sentimento de realización: pór en práctica a túa habilidade e as túas capacidades a nivel persoal e social. E isto vai inevitablemente ligado ao concepto de virtude. Para Aristóteles, é virtude o hábito virtuoso. Porque o hábito leva ao carácter e o carácter forxa o destino. Ti, decisión a decisión, creas o teu destino.

—E iso moi dirixido aos que non cremos no libre albedrío?

—Gústame dicir que o libre albedrío é unha ilusión da que non podemos liberarnos...

---

---

---