O psicanalista italiano Massimo Recalcati publica con Anagrama un breve ensaio que disecciona o abandono sentido por Jesús na súa última noite en horto antes do martirio
15 mar 2024 . Actualizado á 05:00 h.A noite é pechada e Jesús está só entre oliveiras. A noite é pechada e todo é silencio. Pedro, Juan e Santiago dormen e calan. Nin sequera Deus fala xa. A noite é pechada e sanguenta en Getsemaní, e Jesús está só por última vez antes do seu tormento. Entón, a El, ao que é fillo pero tamén é pai, ao que nunca antes habían as dúbidas atacado, invádelle a debilidade humana. Pide, roga entre saloucos ser salvado. Xa ninguén responde. A noite é pechada e Jesús está só entre oliveiras.
Massimo Recalcati percorre nA noite de Getsemaní todos os elementos que rodean e atravesan un dos momentos máis íntimos e conmovedores da vida de Xesucristo. A traizón de Judas cun bico dará comezo á isnoportable tortura. Despois da última cea, di Jesús os seus adeuses e encamíñase ao horto, onde velará na súa última noite na terra. Os seus máis queridos amigos, Pedro, Juan e Santiago non foron capaces de vencer ao cansazo nin sequera nunha ocasión tan amarga. É entón cando a melancolía da escena, levantada pola delicada prosa de Recalcati, adquire dimensións poéticas e literarias, pero tamén antropolóxicas.
Tratar de entender o abandono sentido polo primeiro dos profetas é realmente abundar nos sentimentos universais da tristeza do desterrado e o desposuído. Nos prantos do Jesús final que pide pola súa propia vida e ata parece ter un breve lapso de experiencia atea está a verdadeira revelación. O autor deste belo e fugaz tratado debuxa ademais un perfil que se serve da psicanálise lacaniano e explora os intestinos dun acontecemento dramático. Do acontecemento máis dramático de todos, o abandono dun pai ao seu fillo. O martirio dunha persoa boa que é o mesmo que o martirio da bondade.
Non hai que ser, nin moito menos, relixioso para atopar lume neste delgado volúmen. Tan só hai que saber apreciar o que se escribe entre as liñas. Porque incluso as liñas sagradas teñen subtextos e contradicións e agochos. Recalcati, como un intruso ou un viaxeiro temporal, cóase nas horas que son a cúspide do sentimento desgarrado. A noite é pechada e todo é silencio salvo, quizais, a chicharra. Salvo, quizais, o bafexo do salouco.