O cine leva anos explorando a posibilidade de contagios masivos e loitas anónimas, aínda que con tramas e resultados diversos
20 mar 2020 . Actualizado á 18:40 h.Non se equivoque, podería parecer este un artigo oportunista, pero as cifras que achegan as plataformas de streaming e os buscadores non menten: o coronavirus trouxo á palestra as películas sobre pandemias, catástrofes biolóxicas similares ou apocalipses onde os bos sempre (ou case) logran saír airosos.
O certo é que este tipo de cintas convertéronse co paso dos anos nun xénero en si mesmo, onde a humanidade, ao bordo do colapso, debe afrontar dalgún modo o conflito global ao que se enfronta. A imaxinación de como será esa Terra que busca sobrevivir permite as súas propias subtramas: un cambio climático, un asteroide, un eixo gravitacional con problemas… e si, algunha enfermidade letal e implacable.
É o caso de Epidemia (1995) onde un Dustin Hoffman loita contra reloxo na contención e procura dunha cura ante unha enfermidade letal que ameaza ao mundo. Está baseada no libro homónimo de Robin Cook. O responsable de todo o caos é un pequeno mono que tamén se presenta como o único xeito de achar unha cura. Falando de libros, tamén a novela de Camus A peste -unha das novelas máis vendidas estas semanas- contou cunha adaptación cinematográfica en 1992.
De tesitura similar, máis moderna, é Contaxio (2011), con Matt Damon e Gwyneth Paltrow á cabeza dunha repartición de estrelas. De novo, un virus letal pon en xaque á humanidade, que busca unha vacina á desesperada. Curiosamente, o asunto comeza en Asia. O tema, como non, tamén foi tratado polo cine surcoreano en obras como Virus (2013), do director Kim Sung-soo.
Outra formulación interesante, á vez que arrepiante, é o que contempla Cegueira (2008) que toma como referencia a novela de José Saramago. Un relato horrible dun mundo que perde a visión e só unha muller permanece sen síntomas, tratando de coidar ao seu marido e outro grupo de xente que busca adaptarse a esta nova situación, desprovistos do sentido da vista.
Como sempre se pode ir un pouco máis aló da propia realidade, a ciencia ficción e as súas viaxes no tempo tamén se mesturaron coa idea dun virus que obrigou aos habitantes da terra para refuxiarse baixo terra.
En Doce monos (1995), Bruce Willis tratará de atopar no pasado o detonante deste punto crítico e impedilo. Trátase dun clásico absoluto a día de hoxe, que aínda que non trata sobre a enfermidade desatada, si a utiliza como pano de fondo.
Un caos letal
Máis aló das enfermidades realistas ou pseudorrealistas, o cine tamén explorou a posibilidade de enfermidades que xerasen non só un caos letal por si mesmas, senón que nos convertesen en criaturas pouco ociosas e con moita fame ou rabia. É este o caso de 28 días despois (2002), cinta de Danny Boyle que chamou bastante a atención na súa estrea, ao situar a acción nunha Inglaterra arrasada e baleira a través dun mozo Cillian Murphy que espertaba dun coma no peor momento. Non son zombis, son infectados. En Soy lenda (2007) Will Smith trataba de buscar a cura para un mundo no que a súa poboación era unha especie de monstros vampíricos con fobia á luz, mentres que Brad Pitt facía o propio na súa Guerra Mundial Z (2013), sobrevivindo a un accidente de avión polo camiño.
Para dar e regalar. As pandemias no cine demostraron ser lucrativas e gozar dun interese masivo. A realidade demostrou ser ben distinta, con algúns paralelismos puntuais, pero sempre coa esperanza na prevención e a empatía. Quédese na casa e dele ao play.