Carlos Tarque, o cantante de M Clans, presenta o seu disco en solitario. Máis do mesmo? Si e non. A elementos moi recoñecibles engade hechuras de hard rock máis clásico e aguerrido
12 ene 2019 . Actualizado ás 08:29 h.Como un exercicio de autorrealización xustifica Carlos Tarque o seu primeiro disco en solitario. «Despois de 25 anos nun grupo apetecíame tomar decisións exclusivamente por min mesmo», explica. Decisións que quedan plasmadas en dez cancións que miran de fronte e sen disimulo ao hard rock dos 60 e 70. Guitarras máis afiadas, voces máis rasgadas, letras escritas desde os infernos e esa intensidade eléctrica que lle achega o power trío que o acompaña: guitarra, baixo e batería. Esencia de rock and roll, imos.
-Terían sentido estas cancións asinadas como M Clans?
-Este disco ten moito que ver só comigo. Por iso desmarqueino do grupo. Pero si que M Clans ten unha parte na que algún destes temas poderían ter cabida.
-Talvez a súa primeira época?
-Creo que non. Nos inicios M Clans eramos seis, con dúas guitarras e teclados. Este disco é moito menos sofisticado, máis directo, máis cru, máis rockeiro. Mesmo acentuei máis a guitarra que a miña propia voz.
-É un disco moi intenso. Supoño que esixe estar moi en forma para defendelo en directo.
-Bo, os directos de M Clans tamén son moi enérxicos. É certo que vocalmente é máis esixente. Pero tamén son concertos máis curtos.
-Fai algunha concesión ao repertorio de M Clans?
-Si, tocamos 4 ou 5 temas de M Clans e un par de versións.
-Na portada aparece a radiografía dunha cabeza cunha coitela na garganta. Que quere transmitir?
-Unha radiografía é case o máis íntimo dunha persoa. Parecíame que era moi eu. De feito, é a miña propia radiografía. E o de meter un obxecto era unha broma con esas radiografías que ás veces aparecen con corpos estraños. Elixín a coitela polo da voz rota. Pero, xa digo, a portada ten máis de broma que de filosofía.
-No musical non disimula para nada as súas influencias. Aquí e alá asoman constantemente AC/DC, Led Zeppelin, Jimi Hendrix ou The Kinks.
-É que ese é o meu ADN musical. A estas alturas eu non vou inventar nada. E menos no rock. O único que ambiciono é que soe crible.
-Un dos seus temas titúlase «Onde nace o rock and roll». Devólvolle o título convertido en pregunta.
-No meu caso, o rock nace no escenario, en cada concerto.
-As novas xeracións están a apostar por outros estilos. Pode estar o rock en perigo de extinción?
-Non. De feito veñen Metallica e meten 40.000 persoas. Talvez hoxe non sexa a música de moda. Pero iso a min dáme un pouco igual. O rock é un clásico. Non o necesita. Como nunca estivo de moda, tampouco nunca vai poder pasar de moda.
-Hai en moitas das súas letras un pouso existencialista. Cousas da idade?
-É normal que o haxa, pero non é premeditado. O que máis me interesa deste disco non son as letras. Home, alégrome se algunha non é mala. Pero interésame máis a propia enerxía das cancións que converterme nun cantautor que conta as súas películas.
-Como cre que influirán este disco e esta xira no futuro de M Clans?
-De entrada tivemos espazo e tempo para descansar e iso é importante. O que está claro é que abrín unha porta pola que vou seguir entrando cada vez que poida.
-Haberá máis discos de Tarque?
-Si, seguro. Estou a divertirme moito con isto. Síntome ben.
-E haberá máis discos de M Clans?
-Si, tamén. Esa porta segue aberta. Para o 2020 hai algunha idea de facer un segundo Sen enchufe, como unha homenaxe de 20 aniversarios do noso mítico disco acústico.
SÁBADO, 21.30. SANTIAGO. CAPITOL. ENTRADAS 26 EUROS