Viaxe nostálxica polas grandes nevadas na ría de Ferrol, desde 1941 a 1987; da man de Fernando Masafret
30 nov 2025 . Actualizado á 20:43 h.Agora parece ciencia ficción. Pero houbo un tempo no que a neve caía sobre a ría de Ferrol, como unha bendición para os escolares que saltaban ao patio de recreo. A última gran nevada en Narón ocorreu en 1987, como relata o cronista Fernando Masafret. E recupera outras estampas brancísimas desde 1941, á vez que comparte este recordo: «A neve chegou pola noite e pillounos de sorpresa, como un agasallo que ninguén se atreveu a pedir. Nevou tanto que nin os cans saíron á rúa. Antes de saír, a miña nai púxome o abrigo do meu irmán maior, que me chegaba aos nocellos. Díxome: A neve derrétese rápido en Galicia, corre!. Aínda sigo correndo tras aquel día».
Na súa emotiva narración de «posguerra, escaseza e soños aprazados» aparece a súa avoa. «Apenas saía, mirou desde o balcón con nostalxia e dixo: Que bonito está o mundo vestido de branco, calado». Xorden fotos de 1941 ante a fábrica de Xuvia (cedida por Olga Montobbio), de 1950 con camións nesa zona (Pedro Fraga), e de 1981 en Piñeiros (Isabel Brage) e Xuvia (Ramón Rodríguez Silverio). Masafret recoñece que «mirabamos a neve coma se fose un milagre... como un segredo inesperado».
Nesas fotos «que resoan na alma como unha canción antiga non só hai neve, hai calor e asombro; como esas mozas descansando nese manto de algodón puro, cando o mundo se detiña e lembrábanos que ata na dureza do inverno hai espazo para a calor que desafia ao esquecemento». En canto aos camións nos 50 onda a fábrica de Xuvia, «o meu avó contaba que nevou tanto que os camións, cargados de madeira ou soños de emigración, convertéronse en refuxios improvisados; alí compartíase un café quente, unha historia de outrora, unha mirada que dicía seguimos adiante». A neve aparece «para lembrar que o frío se vence co alento colectivo que quenta a alma, anhelamos aqueles días onde o inverno nos unía máis que separábanos». Masafret conclúe que «as nosas tradicións en Xuvia non son resistir ao inverno senón abrazalo, convertelo en escusa para estar máis xuntos, que nunca se apague o lume e a porta sempre estea aberta».